محتقر

لغت نامه دهخدا

محتقر. [ م ُ ت َ ق ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از احتقار. کسی که بنظر خواری و فرومایگی مینگرد. ( ناظم الاطباء ). خرد و کوچک شمرنده کسی را. خرد و خوار شمرنده کسی را. ( آنندراج ).
محتقر. [ م ُ ت َ ق َ ] ( ع ص ) نعت مفعولی از احتقار.پست و فرومایه و کمینه. ( ناظم الاطباء ) :
تو مگو کاین مس برون بد محتقر
در دل اکسیر چون گشته ست زر.
مولوی.

فرهنگ فارسی

پست و فرومایه و کمینه

پیشنهاد کاربران

حقیر
بی مقدار
پست
بی ارزش
بی بها
کم قیمت
تو مگو کین مس برون بد محتقر
در دل اکسیر چون گیرد گهر
✏ �مولوی�

بپرس