محتد

لغت نامه دهخدا

محتد. [ م َ ت ِ ] ( ع اِ ) اصل. یقال انه لکریم المحتد و هو فی محتد صدق. و مراد از اصل همان نسب است نه مطلق آن. ( از اقرب الموارد ) ( از تاج العروس ).اصل. ( دهار ). اصل مردم. ج ، محاتد. ( مهذب الاسماء ). اصل و طبع: فلان از محتد صدق است. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) : بر عرق طاهر و محتد زاهر وی فضائل ذات او دلیلی قاطع و برهانی ساطع بود. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 396 ). سلطان در قبول پیغام و اکرام رسول... طهارت محتد و نزاهت عنصر کریم خویش ظاهر گردانید. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 229 ). محتد طاهرش حلقه ای از سلسله قدس. ( ترجمه تاریخ یمینی ). کان الحریری صاحب المقامات ، البصری بلداً و محتداً. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).
محتد. [ م ُ ت َدد ] ( ع اِ ) چاره. گزیر. بُدّ: ما لی منه محتد؛ مرا از آن گزیر نیست. ( یادداشت مرحوم دهخدا ) ( از آنندراج ). || ( ص ) مردی محتد؛ تیزشده در خشم. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). خشم گیرنده. ( از آنندراج ). || سکین محتد؛ کارد تیز شده. ( یادداشت مرحوم دهخدا ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) کشت کننده .
چاره

فرهنگ معین

(مَ تِ ) [ ع . ] (اِ. ) اصل ، نسب .
(مُ تَ دّ ) [ ع . ] (اِفا. ) خشم کننده .

فرهنگ عمید

اصل وتبار، نژادونسب.

پیشنهاد کاربران

بپرس