محال خالصه. [ م َ ل ِ ل ِ ص َ / ص ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) محال خاصه. در اصطلاح دوره صفویه اماکن و اراضی متعلق به شخص پادشاه است ، در مقابل محال دیوان که اراضی و املاک متعلق به کشور و دولت است : شغل مشارالیه [ وزیر دارالسلطنه اصفهان ] آن است که نسق محال خالصه و ضبط بعضی از وجوهات و دکاکین بعهده اهتمام مشارالیه است که محلی از محال بی نسق و نامزروع نماند. ( تذکرةالملوک چ دبیرسیاقی ص 45 ).
