محاصره تسالونیکا (۱۴۲۲ تا ۱۴۳۰). محاصره تسالونیکا تلاش منجر به موفقیت امپراتوری عثمانی، به رهبری سلطان مراد دوم، برای فتح شهر تسالونیکا، واقع در یونان، از امپراتوری بیزانس طی سال های ۱۴۲۲ تا ۱۴۳۰ میلادی بود.
این شهر قبلاً در طی سال های ۱۳۸۷ تا ۱۴۰۳ میلادی، پیش از آنکه به سبب نبرد آنکارا به سلطه امپراتوری بیزانس درآید، تحت کنترل امپراتوری عثمانی بود. پس از آنکه امپراتوری بیزانس از مصطفی چلبی به عنوان مدعی تاج و تخت سلطان مراد دوم پشتیبانی کرد، سلطان عثمانی به تسالونیکا حمله نمود. ناتوانی از تدارک منابع و نیروی انسانی برای دفاع از شهر، حاکم آن، آندرونیکوس پالیولوگوس را بر آن داشت تا در سپتامبر ۱۴۲۳ از جمهوری ونیز تقاضای کمک نماید.
ونیزی ها که مدعی بودند بیش از عثمانی ها حق دارند که فاتح شهر باشند و با کشتی هایشان به آب های آنجا تجاوز نموده بودند، کوشیدند تا با ارسال چند سفیر به سلطان عثمانی شهر تسالونیکا را در ازای پرداخت خراج سالیانه حفظ کنند، اما سلطان عثمانی این فرستاده ها را به حضور نپذیرفت. این منجر به یک جنگ اعلان نشده میان عثمانی ها و ونیزی ها شد، به طوری که عثمانی ها به دنبال حصر زمینی شهر و ونیزی ها به عملیات دریایی و تلاش های دیپلماتیک برای تشکیل یک پیمان ضد عثمانی به منظور اعمال فشار به عثمانی ها، برآمدند. عملیات های ونیزی ها به طور عمده معطوف به شهر گلیبولو و مسدود ساختن تردد در تنگه داردانل بود که نتایج معدودی را به دنبال داشت، از جمله تسخیر دژهایی مانند پلاتمون و کرایستوپولیس. از سوی دیگر، در طی آخرین سال های مناقشه، عثمانی ها حملاتشان را به سمت متصرفات ونیزی ها در آلبانی و دریای اژه هدایت کردند. ونیزی ها همچنین برای یافتن متحدانی در میان حاکمان ترک مستقل آناتولی در برابر عثمانی ها و نیز در میان شاهزادگان مسیحی اروپا تلاش های نمودند، اما موفقیت محدودی در این زمینه بدست آوردند، به طوریکه جنید آیدین از حاکمان ترک که در سال ۱۴۲۵ کوشش نمود کارامانیدها را به اتحادی که در نهایت ثمری نداشت، درآورد، شکست خورد و نیز تلاش به شکل گیری یک جنگ صلیبی منجر به خصومت با پادشاهی مجارستان و زیگموند، امپراتور مقدس روم، که خود به طور مستقل در امتداد دانوب لشکرکشی کرد تا زمانی که در سال ۱۴۲۸ با سلطان مراد آتش بس نمود، شد. از تعداد ساکنین تسالونیکا در حین محاصره عثمانی ها که گاه وبیگاه به آن می تاختند، سبب قحطی کاسته می شد. علاوه بر محدودیت های ایجاد شده بر شهر از محاصره عثمانی ها، ناتوانی ونیزی ها از فراهم کردن آذوقه و محافظت از شهر، نقض در حقوق و قوانین جاری و احتکار فراوان توسط مقامات ونیزی منجر به شکلی گیری دسته های خواهان تسلیم شدن در میان ساکنین گشت. اکثریت مردم محلی علی رغم تلاش های اسقف اعظم شهر، سیمین تسالونیکا برای تشویق مردم به مقاومت، از سال ۱۴۲۶، با ناتوانی ونیزی ها به تأمین کردن صلح مطابق شرایط معلوم خودش، ترجیح می دادند که برای جلوگیری از غارت شهر همراه با تسخیر خشونت آمیز آن، تسلیم شوند. از سال ۱۴۲۹ هر دو طرف خود را برای یک رؤیایی نهایی آماده کردند. در ماه مارس، ونیز به طور رسمی به امپراتوری عثمانی اعلان جنگ داد، اما ونیزی ها به خاطر عدم تمایل طبقه اشراف بازرگان محافظه کار به یاری جمهوری ونیز در متحمل شدن هزینه ها و خطرات مربوط به افزایش تسلیحات کافی برای محافظت از تسالونیکا، امیدی نداشتند، چه رسد به آنکه عثمانی ها را وادار به پذیرش شرایط خود کنند. آسوده شدن از تهدیدات در دیگر مرزهای عثمانی در اوایل ۱۴۳۰، سلطان مراد را قادر ساخت تا ارتشش را در برابر تسالونیکا متمرکز کند که در نهایت منجر به سقوط شهر در یورش ۲۹ مارس ۱۴۳۰ شد. شهر که از جمعیتش به علت محدودیت های حاصل از محاصره آن، کاسته شده بود، پس از جنگ، به سایه ای از گذشته خود بدل گشت، چنان که زمانی ۲۵۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ ساکن داشت، در آن موقع دارای جمعیتی برابر با ۲۰۰۰ تن بود، ناگزیر به فراهم نمودن اسکان مجدد در مقیاس بزرگ در طی سال های بعد شد. ونیزی ها در ماه ژوئیه معاهده صلحی را با عثمانی ها منعقد کردند که در آن وضع جدید موجود را به رسمیت شناختند. در طول چند دهه بعد، هم آوردی میان جمهوری ونیز و امپراتوری عثمانی به کنترل کردن آلبانی منتقل شد. تسالونیکا به مدت پنج قرن تا قبل از آنکه در ۱۹۱۲ بخشی از پادشاهی یونان شود، در دست عثمانی ها باقی ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین شهر قبلاً در طی سال های ۱۳۸۷ تا ۱۴۰۳ میلادی، پیش از آنکه به سبب نبرد آنکارا به سلطه امپراتوری بیزانس درآید، تحت کنترل امپراتوری عثمانی بود. پس از آنکه امپراتوری بیزانس از مصطفی چلبی به عنوان مدعی تاج و تخت سلطان مراد دوم پشتیبانی کرد، سلطان عثمانی به تسالونیکا حمله نمود. ناتوانی از تدارک منابع و نیروی انسانی برای دفاع از شهر، حاکم آن، آندرونیکوس پالیولوگوس را بر آن داشت تا در سپتامبر ۱۴۲۳ از جمهوری ونیز تقاضای کمک نماید.
ونیزی ها که مدعی بودند بیش از عثمانی ها حق دارند که فاتح شهر باشند و با کشتی هایشان به آب های آنجا تجاوز نموده بودند، کوشیدند تا با ارسال چند سفیر به سلطان عثمانی شهر تسالونیکا را در ازای پرداخت خراج سالیانه حفظ کنند، اما سلطان عثمانی این فرستاده ها را به حضور نپذیرفت. این منجر به یک جنگ اعلان نشده میان عثمانی ها و ونیزی ها شد، به طوری که عثمانی ها به دنبال حصر زمینی شهر و ونیزی ها به عملیات دریایی و تلاش های دیپلماتیک برای تشکیل یک پیمان ضد عثمانی به منظور اعمال فشار به عثمانی ها، برآمدند. عملیات های ونیزی ها به طور عمده معطوف به شهر گلیبولو و مسدود ساختن تردد در تنگه داردانل بود که نتایج معدودی را به دنبال داشت، از جمله تسخیر دژهایی مانند پلاتمون و کرایستوپولیس. از سوی دیگر، در طی آخرین سال های مناقشه، عثمانی ها حملاتشان را به سمت متصرفات ونیزی ها در آلبانی و دریای اژه هدایت کردند. ونیزی ها همچنین برای یافتن متحدانی در میان حاکمان ترک مستقل آناتولی در برابر عثمانی ها و نیز در میان شاهزادگان مسیحی اروپا تلاش های نمودند، اما موفقیت محدودی در این زمینه بدست آوردند، به طوریکه جنید آیدین از حاکمان ترک که در سال ۱۴۲۵ کوشش نمود کارامانیدها را به اتحادی که در نهایت ثمری نداشت، درآورد، شکست خورد و نیز تلاش به شکل گیری یک جنگ صلیبی منجر به خصومت با پادشاهی مجارستان و زیگموند، امپراتور مقدس روم، که خود به طور مستقل در امتداد دانوب لشکرکشی کرد تا زمانی که در سال ۱۴۲۸ با سلطان مراد آتش بس نمود، شد. از تعداد ساکنین تسالونیکا در حین محاصره عثمانی ها که گاه وبیگاه به آن می تاختند، سبب قحطی کاسته می شد. علاوه بر محدودیت های ایجاد شده بر شهر از محاصره عثمانی ها، ناتوانی ونیزی ها از فراهم کردن آذوقه و محافظت از شهر، نقض در حقوق و قوانین جاری و احتکار فراوان توسط مقامات ونیزی منجر به شکلی گیری دسته های خواهان تسلیم شدن در میان ساکنین گشت. اکثریت مردم محلی علی رغم تلاش های اسقف اعظم شهر، سیمین تسالونیکا برای تشویق مردم به مقاومت، از سال ۱۴۲۶، با ناتوانی ونیزی ها به تأمین کردن صلح مطابق شرایط معلوم خودش، ترجیح می دادند که برای جلوگیری از غارت شهر همراه با تسخیر خشونت آمیز آن، تسلیم شوند. از سال ۱۴۲۹ هر دو طرف خود را برای یک رؤیایی نهایی آماده کردند. در ماه مارس، ونیز به طور رسمی به امپراتوری عثمانی اعلان جنگ داد، اما ونیزی ها به خاطر عدم تمایل طبقه اشراف بازرگان محافظه کار به یاری جمهوری ونیز در متحمل شدن هزینه ها و خطرات مربوط به افزایش تسلیحات کافی برای محافظت از تسالونیکا، امیدی نداشتند، چه رسد به آنکه عثمانی ها را وادار به پذیرش شرایط خود کنند. آسوده شدن از تهدیدات در دیگر مرزهای عثمانی در اوایل ۱۴۳۰، سلطان مراد را قادر ساخت تا ارتشش را در برابر تسالونیکا متمرکز کند که در نهایت منجر به سقوط شهر در یورش ۲۹ مارس ۱۴۳۰ شد. شهر که از جمعیتش به علت محدودیت های حاصل از محاصره آن، کاسته شده بود، پس از جنگ، به سایه ای از گذشته خود بدل گشت، چنان که زمانی ۲۵۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ ساکن داشت، در آن موقع دارای جمعیتی برابر با ۲۰۰۰ تن بود، ناگزیر به فراهم نمودن اسکان مجدد در مقیاس بزرگ در طی سال های بعد شد. ونیزی ها در ماه ژوئیه معاهده صلحی را با عثمانی ها منعقد کردند که در آن وضع جدید موجود را به رسمیت شناختند. در طول چند دهه بعد، هم آوردی میان جمهوری ونیز و امپراتوری عثمانی به کنترل کردن آلبانی منتقل شد. تسالونیکا به مدت پنج قرن تا قبل از آنکه در ۱۹۱۲ بخشی از پادشاهی یونان شود، در دست عثمانی ها باقی ماند.
