محاصره ایروان ( ایروان، پایتخت ارمنستان امروزی ) از ژوئیه تا سپتامبر ۱۸۰۴، در جریان جنگ ایران و روسیه ( ۱۸۱۳–۱۸۰۴ ) صورت گرفت. پس از یک پیروزی دشوار، روس ها در زمان پاول سیسیانوف ایروان را محاصره کردند. نیروهای ایرانی داخل ارگ ایروان از حمله مستقیم روس ها جلوگیری کردند. با فرماندهی ولیعهد عباس میرزا و پشتیبانی فتحعلی شاه قاجار، ایرانیان با موفقیت از این شهر دفاع کردند و خطر سقوط این شهر را از بین بردند.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۸۰۱، روس ها با دیدن آشفتگی سیاسی در ایران، کارتلی - کاختی ( گرجستان شرقی ) را ضمیمه کردند؛ منطقه ای که قرن ها بخشی از خاک ایران بوده است. در سال ۱۸۰۲، پاول سیسیانوف به عنوان فرمانده کل جدید روسیه در قفقاز منصوب شد. در ژانویه سال ۱۸۰۴، قفقاز را محاصره و شهر گنجه را محاصره کرد. پس از یک ماه، او مردم آنجا را اسیر و بی رحمانه اخراج کرد. تا سه هزار ایرانی در سه روز غارت قتل عام شدند. این آغاز جنگ روسیه و ایران ( ۱۸۱۳–۱۸۰۴ ) بود.
پس از اشغال گنجه، سیسیانوف به ایروان رفت. در اچمیادزین، در نزدیکی ایروان، ارتش وی با ارتش ولیعهد و فرمانده کل عباس میرزا درگیر شد و سیسیانوف و افراد وی مجبور به عقب نشینی شدند. چند روز بعد روس ها به اچمیادزین بازگشتند، سپس بار دیگر برای فتح ایروان لشکرکشی کردند. سربازان ایرانی دوباره به دفاع از شهر پرداختند.
در اواخر ماه ژوئن، سیسیانوف وارد ایروان شد؛ با ارتشی به بزرگی بین ۳۰۰۰ تا ۲۰٫۰۰۰ سرباز و همچنین چند هنگ گرجستانی و ارمنستانی. روس ها این بار حملاتشان شدیدتر بود. فتحعلی شاه خود در شهر حضور داشت و سربازان را فرماندهی می کرد. در زمان نبرد، ایرانیان هنوز به «روش سنتی» خود که عمدتاً از توپخانه سبک و سواره های سیار تشکیل شده بود، می جنگیدند. آنها هنوز برنامه ای را که منجر به ایجاد ارتش در خطوط نوین شد، آغاز نکرده بودند.
هنگامی که روس ها شهر را محاصره کردند، نیروهای ایرانی خارج از ارگ، حدود ۱۸۰۰۰ سواره نظام خط ارتباطات مهاجمان را قطع کردند و آن ها را محاصره کردند. ایرانیان با شجاعت و کارایی بیشتری جنگیدند. در طول محاصره، آن ها مانع از این شدند که روس ها پادگان ایروان را اشغال کنند. تاریخ بار دیگر برای روس ها تکرار شد؛ مشابه نبرد اچمیادزین اما ایرانیان توانستند تلفات سنگینی به روس ها وارد کنند و از پیشرفت آن ها به سمت ارگ جلوگیری کنند. برای ایجاد اطمینان بیشتر، بسیاری از مزارع گندم را آتش زدند.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۸۰۱، روس ها با دیدن آشفتگی سیاسی در ایران، کارتلی - کاختی ( گرجستان شرقی ) را ضمیمه کردند؛ منطقه ای که قرن ها بخشی از خاک ایران بوده است. در سال ۱۸۰۲، پاول سیسیانوف به عنوان فرمانده کل جدید روسیه در قفقاز منصوب شد. در ژانویه سال ۱۸۰۴، قفقاز را محاصره و شهر گنجه را محاصره کرد. پس از یک ماه، او مردم آنجا را اسیر و بی رحمانه اخراج کرد. تا سه هزار ایرانی در سه روز غارت قتل عام شدند. این آغاز جنگ روسیه و ایران ( ۱۸۱۳–۱۸۰۴ ) بود.
پس از اشغال گنجه، سیسیانوف به ایروان رفت. در اچمیادزین، در نزدیکی ایروان، ارتش وی با ارتش ولیعهد و فرمانده کل عباس میرزا درگیر شد و سیسیانوف و افراد وی مجبور به عقب نشینی شدند. چند روز بعد روس ها به اچمیادزین بازگشتند، سپس بار دیگر برای فتح ایروان لشکرکشی کردند. سربازان ایرانی دوباره به دفاع از شهر پرداختند.
در اواخر ماه ژوئن، سیسیانوف وارد ایروان شد؛ با ارتشی به بزرگی بین ۳۰۰۰ تا ۲۰٫۰۰۰ سرباز و همچنین چند هنگ گرجستانی و ارمنستانی. روس ها این بار حملاتشان شدیدتر بود. فتحعلی شاه خود در شهر حضور داشت و سربازان را فرماندهی می کرد. در زمان نبرد، ایرانیان هنوز به «روش سنتی» خود که عمدتاً از توپخانه سبک و سواره های سیار تشکیل شده بود، می جنگیدند. آنها هنوز برنامه ای را که منجر به ایجاد ارتش در خطوط نوین شد، آغاز نکرده بودند.
هنگامی که روس ها شهر را محاصره کردند، نیروهای ایرانی خارج از ارگ، حدود ۱۸۰۰۰ سواره نظام خط ارتباطات مهاجمان را قطع کردند و آن ها را محاصره کردند. ایرانیان با شجاعت و کارایی بیشتری جنگیدند. در طول محاصره، آن ها مانع از این شدند که روس ها پادگان ایروان را اشغال کنند. تاریخ بار دیگر برای روس ها تکرار شد؛ مشابه نبرد اچمیادزین اما ایرانیان توانستند تلفات سنگینی به روس ها وارد کنند و از پیشرفت آن ها به سمت ارگ جلوگیری کنند. برای ایجاد اطمینان بیشتر، بسیاری از مزارع گندم را آتش زدند.
