محاصره اورشلیم

محاصره اورشلیم (۱۰۹۹). محاصره اورشلیم از ۷ ژوئن تا ۱۵ ژوئیه سال ۱۰۹۹ در حین نخستین جنگ صلیبی، اتفاق افتاد. در طی آن، صلیبیون به این شهر هجوم برده و این شهر را از چنگ فاطمیان مصر درآوردند. این محاصره بیشتر به دلیل قتل عامی که رخ داد و جان تعداد زیادی از اهالی شهر اورشلیم را گرفت، قابل توجه است.
این اردوکشی در پاسخ به درخواست کمک نظامی از طرف آلکسیوس یکم، امپراتور بیزانس به وقوع پیوست. اوربان، سخنرانی اش را در شورای کلرمونت به تصمیم گیری در مورد این موضوع خاص اختصاص داد و پیشنهاد محاصرهٔ جنگی شهرهای نیقیه و انطاکیه، که به تازگی اشغال شده بودند را مطرح کرد؛ اگرچه، طبق اظهارات شاهدان عینی که پس از سال ۱۱۰۰ م به نگارش درآمده است، پاپ در سخنرانی اش در کلرمونت از اورشلیم و سرزمین مقدس به عنوان هدفی فرعی یاد کرده بود
جنگ صلیبی شاهزادگان که در مقایسه از سازماندهی نظامی و جنگی بسیار بهتری برخوردار بود، در اواخر تابستان ۱۰۹۶ م آغاز گشت؛ و سپاه آنان در میانهٔ نوامبر ۱۰۹۶ تا آوریل ۱۰۹۷ م به قسطنطنیه رسید. آن ها به آناتولی یورش برده و نیقیه را در ژوئن ۱۰۹۶ و انطاکیه را در ۱۰۹۷ م تسخیر کردند. صلیبیون در ژوئن ۱۰۹۹ م به اورشلیم رسیدند و در جریان حمله ای در ۷ ژوئیهٔ ۱۰۹۹ م، شهر را به کنترل خود درآورده و مدافعان را قتل عام کردند. تلاش کوچک فاطمیان که برای بازپس گیری اورشلیم انجام گردید، توسط صلیبیون در نبرد اشکلون دفع گردید.
آن ها هم زمان با فتوحاتشان، دولت هایی لاتین و صلیبی مانند پادشاهی اورشلیم، کنت نشین طرابلس، شاهزاده نشین انطاکیه و کنت نشین ادسا را پایه ریزی کردند. این برخلاف آرزوهای مذهب شرقی امپراتوری بیزانس محسوب می گردید. آنان خواستار بازگردانی سرزمین هایی بود که مسلمانان از آنان گرفته بودند ولی اکنون بیشترشان به دست لاتین های کاتولیک افتاده بود. پس از تصرف اورشلیم بیشتر صلیبیون به خانه هایشان بازگشتند که باعث آسیب پذیری پادشاهی صلیبی در مقابل مسلمانان در طول جنگ صلیبی دوم و سوم گردید.
پس از جنگ ملازگرد، سلجوقیان در سال ۱۰۷۱ م به اوج قدرت خود رسیدند، اما پس از مرگ آلب ارسلان و ملکشاه در سال ۱۰۹۲ م اوضاع رو به آشفتگی رفت و ترکان سلجوقی درگیر جنگی داخلی شدند که منجر به تقسیم حکومت و امپراتوری سلجوقی شد. [ ۱] [ ۲] [ ۳] در این زمان عراق صحنه آشوب ها و انقلاب هایی بود که به وسیلهٔ اعراب و ترک ها رهبری می شد. اما در شام، تُتُش[ ۴] در سال ۱۰۹۵ م درگذشت و پسرانش رضوان، حاکم حلب، [ ۵] و دُقاق، حاکم دمشق، پس از کوشش های فراوان بر اوضاع مسلط شدند. اورشلیم به حکومت اَرتُقیان انتقال یافت. طرابلس زیر سلطه شیعیان بنی عمار بود. فاطمیان مصر با استفاده از این آشفتگی به گسترش اراضی خویش در فلسطین پرداختند و اورشلیم را تسخیر کردند و موصل در زیر فرمان کِربُغا قرار داشت. [ ۶]

محاصره اورشلیم (۱۱۸۷). محاصره اورشلیم ( انگلیسی: Siege of Jerusalem ) ، نبردی است در سال ۱۱۸۷ میلادی بین ایوبیان به فرماندهی صلاح الدین و پادشاهی اورشلیم به فرماندهی بالین ابلین در شهر اورشلیم که بعد پیروزی مسلمانان در نبرد حطین، اتفاق افتاد. طی این نبرد، سرانجام بالین شهر را تسلیم صلاح الدین نمود و خود به همراه سایر مسیحیان عازم صور شدند.

محاصره اورشلیم (۵۸۷ قبل از میلاد). محاصره اورشلیم ( به انگلیسی: Siege of Jerusalem ) ، محاصره ای است در سال ۵۸۹ که توسط رهبر بابلیان، بخت نصر، علیه پادشاهی یهودا صورت گرفت که طی دو سال محاصره شهر، سرانجام نیروهای بابلی شهر را مسخر کردند. این اتفاق منجر به سقوط پادشاهی یهودا شد. همچنین بخت نصر را اولین کسی می دانند که به هیکل سلیمان، یهودیان در اورشلیم حمله و آن را نابود کرد و یهودیان را به اسارت گرفت. [ ۱]

محاصره اورشلیم (۶۳ پیش از میلاد). محاصره اورشلیم ( ۶۳ پیش از میلاد ) در طول لشکرکشی های پومپه کبیر به شرق، اندکی پس از پایان موفقیت آمیز او در جنگ مهردادی سوم رخ داد. از پومپه خواسته شده بود تا در اختلاف بر سر وراثت تاج و تخت پادشاهی حشمونیان مداخله کند که به جنگ بین هیرکانوس دوم و اریستوبولوس دوم تبدیل شد. با این حال، فتح اورشلیم، پایان استقلال یهودیان و الحاق یهودیه به عنوان دولت متکی جمهوری روم بود. [ ۱] [ ۲]

محاصره اورشلیم (۷۰ میلادی). تنگنای اورشلیم در سال ۷۰ میلادی رویدادی سرنوشت ساز در نخستین جنگ یهودیان و رومیان بود که در آن ارتش روم شهر اورشلیم را تصرف کرد و هم شهر و هم پرستش گاه آن را ویران کرد. ارتش روم، به رهبری امپراتور آینده تیتوس و با همراهی فرمانده دوم، تیبریوس ژولیوس الکساندر، شهر اورشلیم را که از سال ۶۶ میلادی زیر کنترل شورشیان یهودی بود و پس از شورش های سال ۶۶ اورشلیم، زمانی که دولت موقت یهود در اورشلیم تشکیل شد، محاصره و فتح کرد.
تنگنای شهر در ۱۴ آوریل ۷۰ م، سه روز قبل از آغاز عید فصح در همان سال آغاز شد. [ ۱] [ ۲] این تنگنا حدود چهار ماه به طول انجامید و در اوت ۷۰ م در تیشا بئاو با آتش زدن و تخریب پرستش گاه دوم به پایان رسید. [ ۳] سپس رومی ها وارد شهر سفلی شدند و آن را غارت کردند. طاق تیتوس، که هنوز در رم پابرجاست، در یادبود این فتح ساخته شده است. فتح شهر تقریباً در ۸ سپتامبر ۷۰ م به پایان رسید.
یوسف فلاوی، تاریخ تنگنا را در سال دوم وسپاسیان[ ۴] که مربوط به سال ۷۰ گاهشماری دوران مشترک است، می داند.
جنگ در یهودیه، به ویژه تنگنا و ویرانی اورشلیم، طی سده ها الهام بخش نویسندگان و هنرمندان بوده است. برخی از این آثار هنری عبارت اند از:
• تنگنای اورشلیم شعر سده چهاردهم انگلیسی. [ ۵]
• نقاشی ویرانی پرستش گاه اورشلیم توسط نیکولاس پوسین ( ۱۶۳۷ ) . روغن روی بوم، ۱۴۷ × ۱۹۸٫۵ سانتی متر. موزه Kunsthistorisches، وین.
• نابودی اورشلیم توسط تیتوس نقاشی ویلهلم فون کولباخ ( ۱۸۴۶ ) . روغن روی بوم. تصویری تمثیلی از ویرانی اورشلیم، که به طرز چشمگیری متمرکز بر چهره کاهن اعظم است. [ ۶]
• تنگنا و ویرانی اورشلیم توسط رومیان تحت فرماندهی تیتوس نقاشی دیوید رابرتز ( ۱۸۵۰ ) . روغن روی بوم، سوزاندن و غارت اورشلیم توسط ارتش روم تحت فرماندهی تیتوس را به تصویر می کشد. [ ۷]
• تخریب پرستش گاه اورشلیم نقاشی فرانچسکو هایز ( ۱۸۶۷ ) . روغن روی بوم. تخریب و غارت پرستش گاه دوم توسط ارتش روم را به تصویر می کشد. [ ۸]