مجیرالدین بیلقانی

مُجیرالدین بَیلَقانی ( ـ۵۷۷/ح ۵۸۶ق)
شاعر ایرانی متخلص به مُجیر. شاگردخاقانی شروانی بود. نیز مداح شمس الدین ایلدگز، نصرت الدین جهان پهلوان محمد بن ایلدگز، قزل ارسلان عثمان بن ایلدگز، رکن الدین ارسلان بن طغرل سلجوقی و سیف الدین ارسلان نامی بود. با خاقانی و اثیر اخسیکتی مشاعره داشت. از معروف ترین شعرای سبک آذربایجانی است. از ویژگی های شعر او کاربرد ترکیبات عربی، آوردن اصطلاحات عرفانی، اشاره به آیات قرآن و احادیث نبوی و اشاره به دانسته های خود است. در اشعار خود از صنایع بدیعی و لفظی بسیاری بهره برده است. مضامین اغلب قصایدش انتحال است. دیوان مجیر به ترتیب به کوشش محمدتقی بینش و محمدآبادی به چاپ رسیده است (مشهد، ۱۳۴۳ق، تبریز، ۱۳۵۸ش).