مجید آهی ( ۱۲۶۵ تهران – ۱۳۲۵ تهران ) دیپلمات و دولتمرد ایرانی بود. وی دو دوره ریاست وزارت دادگستری و یک دوره ریاست وزارت راه و وزارت اقتصاد ملی را بر عهده داشت. آهی به زبانهای روسی و فرانسه تسلط کامل داشت.
... [مشاهده متن کامل]
آهی از یک خانواده مازندرانی در تهران به دنیا آمد. پدرش میرزا ابوالقاسم خان آهی، دبیر اول سفارت ایران در روسیه بود. خودش نیز در سال ۱۲۸۶ خورشیدی برای ادامه تحصیل به مسکو رفت و در سال ۱۲۹۶ با لیسانس قضائی و حقوق بین الملل به تهران بازگشت. مدتی در مدرسه سیاسی به تدریس مشغول بود و سپس به سمت کارگزار وزارت خارجه در انزلی منصوب شد. کارگزاران وزارت خارجه مسئولیت رسیدگی به امور حقوقی و قضائی اتباع بیگانه را به عهده داشتند. در ۲۶ خرداد ۱۳۰۲ که دکتر حکیم الدوله وزیر معارف شد، مجید آهی را معاون خود کرد. مستشاری دیوان عالی کشور شغل بعدی وی بود. در سال ۱۳۱۲ والی فارس شد.
وی در ۲۸ دی ۱۳۱۴ پس از آنکه علی منصور وزیر طرق ( راه ) مغضوب شد و تحت پیگرد قضائی قرار گرفت، جانشین او شد. در دوران وزارت او بود که خط آهن در سی ام بهمن ۱۳۱۵ به تهران رسید و این مناسبت در مراسم بزرگی گرامی داشته شد.
در مهر ۱۳۱۷ نام وزارت طرق و شوارع به وزارت راه تغییر یافت. در دی آن سال آهی از وزارت کناره گرفت و دلیل این کناره گیری، کسالت عنوان شد. او در ۲۳ تیر ۱۳۱۹ به دولت بازگشت و در کابینه علی منصور وزارت دادگستری را عهده دار شد.
اقدام مهم آهی به عنوان وزیر دادگستری که اعتراض برانگیخت، به تصویب رساندن لایحه ای برای فروش زمین های کشاورزی وقفی در چهاردهم اردیبهشت ۱۳۲۰ بود. بنابر این قانون دولت بجز املاکی که تولیت آنها با شاه عصر است ( مانند آستان قدس رضوی ) و املاکی که وقف بر آستانه رضوی و مسجد گوهرشاد و آستانه قم و حضرت عبدالعظیم و شاه چراغ و شاه نعمت الله ولی یا بیمارستان ها شده اند، همه زمین های کشاورزی وقف عام را می فروخت تا هزینه «تأسیسات خیریه و اجتماعی» ( مانند بیمارستان ها و آموزشگاه ها ) کند، موقوفات خاصه نیز در حکم املاک شخصی به شمار می رفت و متولیانشان حق فروش آنها را پیدا کردند.
پس از کناره گیری رضا شاه از سلطنت، همان نمایندگانی که به این قانون رأی داده بودند به آن اعتراض کردند و ۵۹ نماینده به سخنگویی سهام السطان بیات در ششم مهر ۱۳۲۰ طرحی برای لغو آن در دستور کار مجلس گذاشتند.
... [مشاهده متن کامل]
آهی از یک خانواده مازندرانی در تهران به دنیا آمد. پدرش میرزا ابوالقاسم خان آهی، دبیر اول سفارت ایران در روسیه بود. خودش نیز در سال ۱۲۸۶ خورشیدی برای ادامه تحصیل به مسکو رفت و در سال ۱۲۹۶ با لیسانس قضائی و حقوق بین الملل به تهران بازگشت. مدتی در مدرسه سیاسی به تدریس مشغول بود و سپس به سمت کارگزار وزارت خارجه در انزلی منصوب شد. کارگزاران وزارت خارجه مسئولیت رسیدگی به امور حقوقی و قضائی اتباع بیگانه را به عهده داشتند. در ۲۶ خرداد ۱۳۰۲ که دکتر حکیم الدوله وزیر معارف شد، مجید آهی را معاون خود کرد. مستشاری دیوان عالی کشور شغل بعدی وی بود. در سال ۱۳۱۲ والی فارس شد.
وی در ۲۸ دی ۱۳۱۴ پس از آنکه علی منصور وزیر طرق ( راه ) مغضوب شد و تحت پیگرد قضائی قرار گرفت، جانشین او شد. در دوران وزارت او بود که خط آهن در سی ام بهمن ۱۳۱۵ به تهران رسید و این مناسبت در مراسم بزرگی گرامی داشته شد.
در مهر ۱۳۱۷ نام وزارت طرق و شوارع به وزارت راه تغییر یافت. در دی آن سال آهی از وزارت کناره گرفت و دلیل این کناره گیری، کسالت عنوان شد. او در ۲۳ تیر ۱۳۱۹ به دولت بازگشت و در کابینه علی منصور وزارت دادگستری را عهده دار شد.
اقدام مهم آهی به عنوان وزیر دادگستری که اعتراض برانگیخت، به تصویب رساندن لایحه ای برای فروش زمین های کشاورزی وقفی در چهاردهم اردیبهشت ۱۳۲۰ بود. بنابر این قانون دولت بجز املاکی که تولیت آنها با شاه عصر است ( مانند آستان قدس رضوی ) و املاکی که وقف بر آستانه رضوی و مسجد گوهرشاد و آستانه قم و حضرت عبدالعظیم و شاه چراغ و شاه نعمت الله ولی یا بیمارستان ها شده اند، همه زمین های کشاورزی وقف عام را می فروخت تا هزینه «تأسیسات خیریه و اجتماعی» ( مانند بیمارستان ها و آموزشگاه ها ) کند، موقوفات خاصه نیز در حکم املاک شخصی به شمار می رفت و متولیانشان حق فروش آنها را پیدا کردند.
پس از کناره گیری رضا شاه از سلطنت، همان نمایندگانی که به این قانون رأی داده بودند به آن اعتراض کردند و ۵۹ نماینده به سخنگویی سهام السطان بیات در ششم مهر ۱۳۲۰ طرحی برای لغو آن در دستور کار مجلس گذاشتند.
