[ویکی نور] مجمع الفصحاء، اثر رضاقلی خان هدایت، از جمله بهترین و کامل ترین تذکره های عمومی است که شرح احوال بیش از یک هزار تن از شاعران ایران با منتخباتی از اشعار آنان در آن گردآوری شده است.
مظاهر مصفا درباره اهمیت این اثر می نویسد: «این کتاب از زمان تألیف تاکنون همواره مورد استناد تتبع و تحقیق تذکره نویسان و سخن سنجان و نویسندگان تاریخ ادبى ایران بوده است».
در ابتدای اثر، یادداشتی به قلم حشمت الله قنبری، دو یادداشت از مظاهر مصفا مصحح کتاب، مقدمه چاپ سنگی و مقدمه مؤلف آمده است. پس از آن تذکره و اشعار 1068 شاعر در شش مجلد کتاب ارائه شده است.
نویسنده بیش از سى سال از زندگى پربار خود را صرف جمع آورى اسناد و مدارک ادیبان ایران و تحقیق و پژوهش در احوال ایشان کرد و با همت قابل ستایش خود آخرین و جامعترین تذکره شعر و ادب فارسى را از زمان ابوالعباس مروزى تا سال 1284ق، تحت عنوان «مجمع الفصحاء» براى اهالى علم و ادب و فرهنگ فارسى به یادگار گذاشت.
مصحح کتاب، در ابتدای مقدمه اش پیشینه تذکره نویسی را چنین بیان می کند: «در ایران تذکره نویسى از چندین قرن پیش رایج شده و کسانى درصدد جمع شعر شاعران و نوشتن ترجمه زندگى ایشان برآمده اند و اگر این همت به کار نمى رفت، امروز از حال بیشتر، بلکه تمامى شاعران گذشته بى خبر بودیم». وی از چهار مقاله نظامی عروضی، نویسنده و شاعر سده ششم به عنوان قدیمی ترین تذکره یاد می کند. سپس تذکره های متعددی چون «لباب الألباب» محمد عوفی، «مجالس النفائس» علی شیر و «هفت اقلیم» امین احمد رازی را معرفی می کند. در آخر نیز «مجمع الفصحاء» را آخرین و جامع ترین تذکره شاعران فارسی زبان دانسته و به معرفی نویسنده این اثر و کتاب های دیگرش می پردازد.
پس از مقدمه محقق کتاب، قصیده ای به قلم نویسنده و پس از آن مقدمه چاپ سنگی، که هر دو در مدح و ثنای ناصرالدین شاه است، آورده شده است.
مظاهر مصفا درباره اهمیت این اثر می نویسد: «این کتاب از زمان تألیف تاکنون همواره مورد استناد تتبع و تحقیق تذکره نویسان و سخن سنجان و نویسندگان تاریخ ادبى ایران بوده است».
در ابتدای اثر، یادداشتی به قلم حشمت الله قنبری، دو یادداشت از مظاهر مصفا مصحح کتاب، مقدمه چاپ سنگی و مقدمه مؤلف آمده است. پس از آن تذکره و اشعار 1068 شاعر در شش مجلد کتاب ارائه شده است.
نویسنده بیش از سى سال از زندگى پربار خود را صرف جمع آورى اسناد و مدارک ادیبان ایران و تحقیق و پژوهش در احوال ایشان کرد و با همت قابل ستایش خود آخرین و جامعترین تذکره شعر و ادب فارسى را از زمان ابوالعباس مروزى تا سال 1284ق، تحت عنوان «مجمع الفصحاء» براى اهالى علم و ادب و فرهنگ فارسى به یادگار گذاشت.
مصحح کتاب، در ابتدای مقدمه اش پیشینه تذکره نویسی را چنین بیان می کند: «در ایران تذکره نویسى از چندین قرن پیش رایج شده و کسانى درصدد جمع شعر شاعران و نوشتن ترجمه زندگى ایشان برآمده اند و اگر این همت به کار نمى رفت، امروز از حال بیشتر، بلکه تمامى شاعران گذشته بى خبر بودیم». وی از چهار مقاله نظامی عروضی، نویسنده و شاعر سده ششم به عنوان قدیمی ترین تذکره یاد می کند. سپس تذکره های متعددی چون «لباب الألباب» محمد عوفی، «مجالس النفائس» علی شیر و «هفت اقلیم» امین احمد رازی را معرفی می کند. در آخر نیز «مجمع الفصحاء» را آخرین و جامع ترین تذکره شاعران فارسی زبان دانسته و به معرفی نویسنده این اثر و کتاب های دیگرش می پردازد.
پس از مقدمه محقق کتاب، قصیده ای به قلم نویسنده و پس از آن مقدمه چاپ سنگی، که هر دو در مدح و ثنای ناصرالدین شاه است، آورده شده است.
wikinoor: مجمع_الفصحاء