مجلس سنا

مجلس سِنا
یکی از دو مجلس قانون گذاری براساس قانون اساسی مشروطیت ایران. تا ۱۳۲۸ش تشکیل نشد. از آن پس هفت دوره تشکیل شد که اولین دورۀ آن همزمان با شانزدهمین دورۀ مجلس شورای ملی بود. دورۀ نمایندگی سنا ۶ سال بود که بنابر اصلاحیه ای در ۱۳۴۵ش در دورۀ چهارم از ۶ سال به ۴ سال کاهش یافت. به موجب اصل ۴۳ قانون اساسی تعداد نمایندگان مجلس سنا ۶۰ نفر بوده که ۳۰ نفر از طرف مردم (۱۵ نفر از تهران و ۱۵ نفر از شهرستان ها) و نیمی دیگر از سوی شاه (۱۵ نفر از تهران و ۱۵ نفر از شهرستان ها) انتخاب می شدند که گروه اول سناتورهای انتخابی و گروه دوم سناتورهای انتصابی خوانده می شدند. شرایطی برای سناتور شدن در نظر گرفته شده بود، ازجمله این که سناتورها باید از میان شخصیت هایی چون نخست وزیران، وزرا، سفرا، استانداران، روحانیان طراز اول، امرای بازنشسته ارتش، استادان دانشگاه با داشتن ۱۰ سال سابقۀ تدریس، قضات و وکلای دادگستری با داشتن حداقل ۱۵ سال سابقۀ وکالت و اشخاصی که حداقل سه دورۀ نمایندگی مجلس شورا را داشته اند، انتخاب می شدند. این مجلس به «مجلس شیوخ» معروف بود و با توجه به ترکیب آن، پشتوانه ای برای شاه محسوب می شد.