مجدون

لغت نامه دهخدا

مجدون. [ م َ ] ( اِخ ) دهی است به بخارا. ( منتهی الارب ) ( از انساب سمعانی ).

دانشنامه آزاد فارسی

مَجِدّون
(یا: مَجدّو) شهری باستانی در شمال غربی فلسطین در حاشیۀ جنوبی دشت یَزرَعیل. آثار باستانی یافت شده در آن مربوط به حدود ۳۰۰۰پ م است. به سبب موقعیت سوق الجیشی آن در مسیر ارتباطی مصر با بین النهرین، عرصۀ پیکارهای بسیار بود. وَجه تسمیۀ آن (در عبری به معنی «لشکرگاه») نیز حکایت از همین موقعیت می کند. تحوتموس سوم، فرعون مصر، در این جا کنعانیان را شکست داد. یوشع نبی همین جا در نبردی به دست باراق کشته شد. در جنگ جهانی اول، آلِن بی، فیلدمارشال انگلیسی، در ۱۹۱۸ خط مقدم جبهۀ ترک ها را درهم شکست. نام مجدّون در کتاب مکاشفات یوحنا (عهد جدید) آمده است. این شهر را با هار مجدّون (آرماگدون)یکی دانسته اند. هار در زبان عبری به معنای کوه است. نیز ← هار مجدّون، نبرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس