سید مجتبی میرزاده ( زاده ۲۷ اسفند ۱۳۲۴ – درگذشته ۲۶ تیر ۱۳۸۴ ) نوازندهٔ ویلن، کمانچه، سه تار و آهنگساز اهل کرمانشاه بود.
وی برای هنرمندان بسیاری آهنگ ساخته است و آهنگ سازی فیلم های چندی را بر عهده داشت و گسترهٔ وسیعی از آهنگ ها را نواخته است از تکنوازی ویلن در موسیقی کردی و فارسی گرفته تا نوازندگی به همراه گروه در ضبط های استودیویی، از موسیقی فولکلور گرفته تا موسیقی کلاسیک غربی و پاپ، جاز و بلوز، از موسیقی سنتی تا ترانه های کوچه بازاری، سرودهای انقلابی و موسیقی فیلم.
... [مشاهده متن کامل]
مجتبی میرزاده در سال ۱۳۲۴ خورشیدی در کرمانشاه متولد شد. به سبب شغل پدرش که کارمند دولت بود به مدت چند سال به ایلام رفتند و زمانی که ۱۴ سال داشت به کرمانشاه برگشتند و پدرش به اصرار یکی از آشنایان که علاقهٔ مجتبی را به ویلن دیده بود برای او یک ویلن خرید. او پیش از آن مدتی با سنتور برادر بزرگتر تمرین موسیقی کرده بود. پس از خریدن ویولن، چون معلمی برای یادگیری ویولن نمی یابد، خود با استفاده از آهنگ های آن زمان رادیو شروع به یادگیری ویولن می کند. سه سال بعد در مسابقات اردوی رامسر شرکت می کند و رتبه اول را در رشته نوازندگی ویولن کسب می کند ( مقام دوم را محمد یاحقی فرزند حسین یاحقی کسب می کند ) . سه سال بعدی نیز به ترتیب رتبهٔ دوم سنتور، نقاشی و آبرنگ و تار را در اردوهای رامسر کسب می کند. در سال ۱۳۳۹ همکاری خود را با رادیو کرمانشاه آغاز می کند که سرپرست آن محمد عبدالصمدی است و در این مدت، آثاری ماندگار در موسیقی کردی با همکاری وی خلق می شود. در سال ۱۳۴۶ خورشیدی به تهران می آید و در سال ۱۳۴۷، همکاری خود را با ارکسترهای باربد، نکیسا و فارابی به عنوان نوازنده ویولن آغاز می کند. ساز تخصصی او، ویولن و کمانچه بود و با سه تار و سنتور آشنایی کامل داشت. در کارنامه او، تعداد زیادی آثار موسیقی سنتی، فولکلور و پاپ همراه با بیش از ۴۰ موسیقی فیلم به چشم می خورد.
مجتبی میرزاده نوازندگی خود را متأثر از نوازندگی پرویز یاحقی می دانست و همیشه با احترام و فروتنی از وی یاد می کرد، اما شخصیت مستقل ویولن میرزاده کاملاً مشهود و دارای ویژگی های مختص خود است. در ویولن میرزاده، تکنیک های غربی نوازندگی ویولن همراه با شیرینی موسیقی ایرانی نمود دارد و از تریوله های قدرتمند و سریع، گلیساندوهای کم و آرشه کشی نرم اما مستحکم، از خصوصیات نوازندگی اوست. این ویژگی ها در «چهار مضراب شوشتری» تکنوازی ویولن، به همراهی تنبک بیژن کامکار به خوبی دیده می شوند ( آلبوم «بداهه نوازی ویولن مجتبی میرزاده» ) . وی در سال های آخر زندگی و در اوج تجربه و خلاقیت، گوشه سکوت و خاموشی گزید.
وی برای هنرمندان بسیاری آهنگ ساخته است و آهنگ سازی فیلم های چندی را بر عهده داشت و گسترهٔ وسیعی از آهنگ ها را نواخته است از تکنوازی ویلن در موسیقی کردی و فارسی گرفته تا نوازندگی به همراه گروه در ضبط های استودیویی، از موسیقی فولکلور گرفته تا موسیقی کلاسیک غربی و پاپ، جاز و بلوز، از موسیقی سنتی تا ترانه های کوچه بازاری، سرودهای انقلابی و موسیقی فیلم.
... [مشاهده متن کامل]
مجتبی میرزاده در سال ۱۳۲۴ خورشیدی در کرمانشاه متولد شد. به سبب شغل پدرش که کارمند دولت بود به مدت چند سال به ایلام رفتند و زمانی که ۱۴ سال داشت به کرمانشاه برگشتند و پدرش به اصرار یکی از آشنایان که علاقهٔ مجتبی را به ویلن دیده بود برای او یک ویلن خرید. او پیش از آن مدتی با سنتور برادر بزرگتر تمرین موسیقی کرده بود. پس از خریدن ویولن، چون معلمی برای یادگیری ویولن نمی یابد، خود با استفاده از آهنگ های آن زمان رادیو شروع به یادگیری ویولن می کند. سه سال بعد در مسابقات اردوی رامسر شرکت می کند و رتبه اول را در رشته نوازندگی ویولن کسب می کند ( مقام دوم را محمد یاحقی فرزند حسین یاحقی کسب می کند ) . سه سال بعدی نیز به ترتیب رتبهٔ دوم سنتور، نقاشی و آبرنگ و تار را در اردوهای رامسر کسب می کند. در سال ۱۳۳۹ همکاری خود را با رادیو کرمانشاه آغاز می کند که سرپرست آن محمد عبدالصمدی است و در این مدت، آثاری ماندگار در موسیقی کردی با همکاری وی خلق می شود. در سال ۱۳۴۶ خورشیدی به تهران می آید و در سال ۱۳۴۷، همکاری خود را با ارکسترهای باربد، نکیسا و فارابی به عنوان نوازنده ویولن آغاز می کند. ساز تخصصی او، ویولن و کمانچه بود و با سه تار و سنتور آشنایی کامل داشت. در کارنامه او، تعداد زیادی آثار موسیقی سنتی، فولکلور و پاپ همراه با بیش از ۴۰ موسیقی فیلم به چشم می خورد.
مجتبی میرزاده نوازندگی خود را متأثر از نوازندگی پرویز یاحقی می دانست و همیشه با احترام و فروتنی از وی یاد می کرد، اما شخصیت مستقل ویولن میرزاده کاملاً مشهود و دارای ویژگی های مختص خود است. در ویولن میرزاده، تکنیک های غربی نوازندگی ویولن همراه با شیرینی موسیقی ایرانی نمود دارد و از تریوله های قدرتمند و سریع، گلیساندوهای کم و آرشه کشی نرم اما مستحکم، از خصوصیات نوازندگی اوست. این ویژگی ها در «چهار مضراب شوشتری» تکنوازی ویولن، به همراهی تنبک بیژن کامکار به خوبی دیده می شوند ( آلبوم «بداهه نوازی ویولن مجتبی میرزاده» ) . وی در سال های آخر زندگی و در اوج تجربه و خلاقیت، گوشه سکوت و خاموشی گزید.
