مجاهرت
لغت نامه دهخدا
- به عصیان یا به کلمه عصیان مجاهرت کردن ( نمودن ) ؛ نافرمانی و گردنکشی را آشکار کردن. علم نافرمانی و طغیان برافراشتن : تا جوابهای عنیف داد و به کلمه عصیان مجاهرت کرد و به مثال حضرت التفات ننمود. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 58 ). هر دو روی به مرو نهادند و به عصیان مجاهرت کردند. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 79 ). به عصیان مجاهرت کرد و به حکم آنکه عرصه خراسان خالی یافت به نیشابور رفت. ( ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 173 ). در آرزوی شططو خلاف ، شمشیر برکشیدند و به عصیان سلطان مجاهرت نمودند. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 205 و 206 ).
- مجاهرت به عصیان ؛ آشکارا نافرمانی کردن. علم طغیان برافراشتن : مجاهرت او به عصیان پیش سلطان روشن گشت. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 342 ). و رجوع به ترکیب بعد شود.
مجاهرة. [ م ُ هََ رَ ] ( ع مص ) مجاهرت. رویاروی جنگ کردن. ( المصادر زوزنی ). با کسی رویاروی جنگ کردن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). || رویاروی دشنام دادن. ( المصادر زوزنی ). دشنام دادن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || به آواز بلند خواندن. ( المصادر زوزنی ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). با آواز خواندن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || آشکارا کردن. ( ترجمان القرآن ص 86 ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || دشمنی کردن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). آشکارا کردن دشمنی را با کسی. جِهار. || چیره شدن برقوم در کار. ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید