[ویکی نور] «مجالس سبعه مولانا»، به زبان فارسی، اثری است ارزنده، حاوی چند خطابه از مولانا جلال الدین محمد بلخی، معروف به مولوی.
این کتاب، مجموعه هفت خطابه از مولانا و یادگار ایامی است که او به منبر می رفته و برای مریدان وعظ می کرده است. دست کم یکی از این خطابه ها به اوایل جوانی مولانا برمی گردد که پدر و مادرش هر دو زنده بوده اند. متن موجود«مجالس سبعه»، البته دست کاری شده است و شاهد گویای این دست کاری، شعرهایی از نیمه دوم عمر مولانا و حتی شعرهایی از فرزند او سلطان ولد است که در خلال این مجالس آمده است. گمان نمی رود کسانی که دست به آرایش و پیراش نسخه اصلی زده اند، به افزودن این چند خط شعر که الحاقی بودن آنها مسلم است، قناعت نموده باشند. آنها به احتمال زیاد، به مقتضای ذوق و سلیقه خود از کم و زیاد کردن مطالب و تغییر و تبدیل بعضی کلمات و عبارات ابا و احتراز نداشته اند، اما دامنه این دست کاری ها تا هر کجا که بوده به احتمال قوی استخوان بندی یا ساختار خطابه ها، به حال خود باقی مانده و تصرفات در داخل چهارچوب اصلی، اعمال گردیده است.
به نظر صاحب نظران، این کتاب، به دلیل سادگی زبان، کلید فهم مثنوی است.
«مجالس سبعه»، مجموعه ای است شامل گزارش کامل و در واقع مشروح هفت مجلس وعظ مولانا که به خواهش شاگردان خاصش برای عموم ایراد شده است. مجالس، با قرائت قرآن آغاز می شد و مولانا این هفت مجلس را با خطبه ای به زبان عربی مسجع آغاز کرده و با دعا و مناجات با جملات مسجع فارسی به پایان برده است.
«مجالس سبعه»، ظاهراً توسط بهاء ولد یا حسام الدین چلبی جمع آوری شده و احتمالاً توسط خود مولانا نیز بازبینی می شد. قابل توجه اینکه مجالس سبعه را باید از کلیه آثار منظوم و منثور مولانا جدا دانست، چون این کتاب یادگار دورانی است که مولانا هنوز به شمس نرسیده بود.
این کتاب، مجموعه هفت خطابه از مولانا و یادگار ایامی است که او به منبر می رفته و برای مریدان وعظ می کرده است. دست کم یکی از این خطابه ها به اوایل جوانی مولانا برمی گردد که پدر و مادرش هر دو زنده بوده اند. متن موجود«مجالس سبعه»، البته دست کاری شده است و شاهد گویای این دست کاری، شعرهایی از نیمه دوم عمر مولانا و حتی شعرهایی از فرزند او سلطان ولد است که در خلال این مجالس آمده است. گمان نمی رود کسانی که دست به آرایش و پیراش نسخه اصلی زده اند، به افزودن این چند خط شعر که الحاقی بودن آنها مسلم است، قناعت نموده باشند. آنها به احتمال زیاد، به مقتضای ذوق و سلیقه خود از کم و زیاد کردن مطالب و تغییر و تبدیل بعضی کلمات و عبارات ابا و احتراز نداشته اند، اما دامنه این دست کاری ها تا هر کجا که بوده به احتمال قوی استخوان بندی یا ساختار خطابه ها، به حال خود باقی مانده و تصرفات در داخل چهارچوب اصلی، اعمال گردیده است.
به نظر صاحب نظران، این کتاب، به دلیل سادگی زبان، کلید فهم مثنوی است.
«مجالس سبعه»، مجموعه ای است شامل گزارش کامل و در واقع مشروح هفت مجلس وعظ مولانا که به خواهش شاگردان خاصش برای عموم ایراد شده است. مجالس، با قرائت قرآن آغاز می شد و مولانا این هفت مجلس را با خطبه ای به زبان عربی مسجع آغاز کرده و با دعا و مناجات با جملات مسجع فارسی به پایان برده است.
«مجالس سبعه»، ظاهراً توسط بهاء ولد یا حسام الدین چلبی جمع آوری شده و احتمالاً توسط خود مولانا نیز بازبینی می شد. قابل توجه اینکه مجالس سبعه را باید از کلیه آثار منظوم و منثور مولانا جدا دانست، چون این کتاب یادگار دورانی است که مولانا هنوز به شمس نرسیده بود.
wikinoor: مجالس_سبعه
