مجازات تخته پیمایی

مجازات تخته پیمایی ( انگلیسی: Walking the plank ) یا مجازات تختهٔ اعدام، شیوه ای برای اعدام بود که در مناسبت های خاص توسط دزدان دریایی، شورشیان کشتی و سایر ملوان ها انجام می گرفت. طبق این شیوه از مجازات و به منظور سرگرمی عاملان ( خدمه ) و همین طور برای شکنجه روانی قربانیان، دست های اسیران را می بستند تا نتوانند شنا کنند و به سطح آب بیایند و سپس آنها را مجبور می کردند که روی تخته باریکی ( تیرک چوبی ) که از کناره کشتی بیرون زده بود عبور کرده و به سمت دریا بروند. اگر چه ملزم نمودن اسرا به مجازات تخته پیمایی یکی از مضامین مشهور و برجسته دزدان دریایی در فرهنگ عامه به ویژه در قرون ۱۹ تا ۲۱ بوده است، اما موارد اندکی از این مجازات مستند شده است. [ ۱]
در سال ۱۷۶۹ جورج وود، که یک شورشی بود به کشیش اعتراف گیرندهٔ خود در زندان نیوگیت معترف شده بود که او و سایر شورشیان، افسران خود را تحت مجازات تخته پیمایی قرار دادند. [ ۲] نویسنده و مورخ، داگلاس بوتینگ معتقد است که این یک اعتراف ادعایی است و شائبهٔ مبهم بودن نیز دارد که ممکن است درست یا غلط باشد و معتقد بود که در هر صورت، این موضوع ربطی به دزدان دریایی نداشته است. [ ۳] جان دیدریک مشهور به جانِ بالتیک از دزدان دریایی برجسته در اواخر دهه ۱۷۰۰ میلادی تقریباً تمام قربانیان خود را تحت مجازات تخته پیمایی قرار داد. [ ۴] همچنین، ویلیام اسمیت ناخدای یک اسلوپ انگلیسی به نام بلیسینگ در سال ۱۸۲۲ توسط خدمه دزدان دریایی اسپانیایی کشتی امانوئل در هند غربی مجبور به انجام مجازات تخته پیمایی گردید. [ ۵]