مثوی

و اگر بخواهیم از فعل غیر ثلاثی مجرد ( ثلاثی مزید - رباعی و. . . ) اسم مکان بسازیم، بر وزن اسم مفعول آن فعل، اسم مکان می سازیم و برای تشخیص آن در جمله باید از قراین فهمید که مراد از آن ، اسم مفعول است یا اسم مکان.
اما کلمه ی مثوا:
ثلاثی مجرد از ریشه ی ( ثویَ ) که ماضی ثوی ( ثوا خوانده شود ) ومضارع یثوی ( یثوا خوانده شود ) و مصدر ثواء است. البته ( ثویَ ) یک فعل معتل ناقص است که بر وزن ( فَعَلَ ) می باشد امّا چون قواعد اعلال بر روی آن انجام می گیرد تبدیل می شود به کلمه ای که انتهای آن الف مقصوره است امّا برای ساختن اسم مکان از آن هیچ مانعی وجود نداشته و بر وزن ( مَفعَل - مفتوح العین ) ساخته می شود پس اسم مکان، مثوا یا مثوی ( مثوا خوانده شود ) و به معنای منزل، منزلت، محل و جایگاه است.
در ضمن :
مثوا ی ( ضمیر متکلّم وحده ) =مثوای ( جایگاه من )