مثلث بندی

مثلث بندی (نقشه برداری). در نقشه برداری، مثلث بندی فرایند تعیین مکان یک نقطه با اندازه گیری تنها زوایای آن از نقاط شناخته شده در هر دو انتهای یک خط مبنای ثابت است، به جای اینکه اندازه گیری فواصل تا نقطه به طور مستقیم صورت پذیرد. سپس نقطه را می توان به عنوان سومین نقطه مثلث با یک ضلع و دو زاویه مشخص ثابت کرد.
مثلث بندی همچنین می تواند به نقشه برداری دقیق با استفاده از شبکه ای از مثلث های بسیار بزرگ که شبکه های مثلثی نامیده می شوند، اشاره داشته باشد. این موضوع به دنبال کار ویلبرورد اسنل در سال های ۱۷–۱۶۱۵ گسترش یافت که نشان داد چگونه می توان یک نقطه را از زوایایی که از سه نقطه شناخته شده متشکل است، یافت. اما اندازه گیری در نقطه ناشناخته جدید به جای نقاط ثابت قبلی، مشکلی به نام بازآزمونی را بوجود می آورد. اگر ابتدا شبکه ای از مثلث ها در بزرگترین مقیاس مناسب ایجاد شود، خطای نقشه برداری به حداقل می رسد. سپس نقاط داخل مثلث را می توان با رجوع به آن شبکه از مثلث های بزرگ تر، به دقت یافت. چنین روش های مثلث بندی ای برای بررسی دقیق زمین در مقیاس بزرگ تا ظهور سیستم های ماهواره ای ناوبری جهانی در دهه ۱۹۸۰ استفاده می شد.

مُثَلَّثْ بَنْدی (triangulation)
روشی در نقشه برداری، برای تعیین فواصل با استفاده از خواص مثلث. نقشه برداران برای شروع کار طول معیّنی را با دقت اندازه می گیرند تا خط مبنابه دست آید. سپس، از هر سر این خط، با استفاده از تئودولیت، زاویۀ نقطۀ دوری را اندازه گیری می کنند. به این ترتیب مثلثی به دست می آید که طول یک ضلع و اندازۀ دو زاویۀ مجاور آن معلوم است. آن گاه، با استفاده از روابط سادۀ مثلثاتیطول دو ضلع دیگر را محاسبه می کنند. برای نقشه برداری کامل از ناحیۀ مورد نظر، عملیات را بر مبنای مثلث اول تکرار می کنند.