مثط

لغت نامه دهخدا

مثط. [ م َ ] ( ع مص ) به دست سپوختن چیزی را بر زمین. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

به دست سپوختن چیری را بر زمین

پیشنهاد کاربران

بپرس