متناکر

لغت نامه دهخدا

متناکر. [ م ُ ت َ ک ِ ] ( ع ص ) خویشتن را نادان نماینده. ( آنندراج ) ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). کسی که خویشتن را نادان مینمایاند. ( ناظم الاطباء ). || ناشناخته آورنده. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ). || با همدیگر دشمنی ورزنده. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به تناکر شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس