متفقین ( به انگلیسی: Allies ) کشورهایی بودند که در طول جنگ جهانی دوم ( ۱۹۳۹–۱۹۴۵ ) در برابر قدرت های محور قرار داشتند. متفقین این اتحاد را با بحران دانزینگ به منظور متوقف کردن تجاوز آلمان نازی، پادشاهی ایتالیا و امپراتوری ژاپن به عنوان اقدام ضروری توسعه دادند.
... [مشاهده متن کامل]
اتفاق موقت ضد - آلمان در آغار جنگ ( ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ ) شامل فرانسه، لهستان، بریتانیا و اندکی بعد قلمرو همسود ( کانادا، استرالیا، زلاندنو، نیوفاندلند و آفریقای جنوبی ) می شد. اتحاد جماهیر شوروی ابتدا در کشمکش بین متفقین و قدرت های محور بی طرف باقی مانده بود و حتی با آلمان طی قرارداد عدم تجاوز در تهاجم نظامی شوروی به لهستان همکاری کرد، نهایتاً شوروی بعد از مورد تهاجم قرار گرفتن از سوی آلمان و متحدانش در عملیات بارباروسا، ژوئن ۱۹۴۱ به متفقین پیوست. ملحق شدن ایالات متحده دسامبر ۱۹۴۱ بعد از حمله به پرل هاربر توسط ژاپنی ها، اتفاق افتاد. به طوری که از ۱۹۴۲، «سه بزرگ» رهبران بریتانیا، اتحاد جماهیر شوروی، و ایالات متحده آمریکا سیاست های متفقین را تنظیم می کردند؛ روابط مابین بریتانیا و ایالات متحده به طور ویژه نزدیک بود، اندکی بعد فرانسه تبدیل به شریک نخست بریتانیا شد، این مهم با حل و فصل آنتانت کوردیال به دست آمد و در واقع پسایند سقوط فرانسه بود، با این وجود این آخرین فرصت بود تا اتحاد انگلیسی - فرانکی به آرمانی دست نیافتنی تبدیل نشود. دیگر متفقین کلیدی شامل چین، راج بریتانیا ( هند ) ، هلند، نروژ، یوگسلاوی و همچنین فرانسهٔ آزاد می شدند؛ تعداد دیگری نیز وجود داشت. آن ها خودشان را «ملل متحد» می نامیدند ( و در ۱۹۴۵ سازمان ملل متحد نوین را ایجاد کردند ) .
کشورهای بزرگی که در این اتحاد بودند، از این قرار هستند:
• آمریکا
• شوروی
• بریتانیا
• فرانسه
• چین
... [مشاهده متن کامل]
اتفاق موقت ضد - آلمان در آغار جنگ ( ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ ) شامل فرانسه، لهستان، بریتانیا و اندکی بعد قلمرو همسود ( کانادا، استرالیا، زلاندنو، نیوفاندلند و آفریقای جنوبی ) می شد. اتحاد جماهیر شوروی ابتدا در کشمکش بین متفقین و قدرت های محور بی طرف باقی مانده بود و حتی با آلمان طی قرارداد عدم تجاوز در تهاجم نظامی شوروی به لهستان همکاری کرد، نهایتاً شوروی بعد از مورد تهاجم قرار گرفتن از سوی آلمان و متحدانش در عملیات بارباروسا، ژوئن ۱۹۴۱ به متفقین پیوست. ملحق شدن ایالات متحده دسامبر ۱۹۴۱ بعد از حمله به پرل هاربر توسط ژاپنی ها، اتفاق افتاد. به طوری که از ۱۹۴۲، «سه بزرگ» رهبران بریتانیا، اتحاد جماهیر شوروی، و ایالات متحده آمریکا سیاست های متفقین را تنظیم می کردند؛ روابط مابین بریتانیا و ایالات متحده به طور ویژه نزدیک بود، اندکی بعد فرانسه تبدیل به شریک نخست بریتانیا شد، این مهم با حل و فصل آنتانت کوردیال به دست آمد و در واقع پسایند سقوط فرانسه بود، با این وجود این آخرین فرصت بود تا اتحاد انگلیسی - فرانکی به آرمانی دست نیافتنی تبدیل نشود. دیگر متفقین کلیدی شامل چین، راج بریتانیا ( هند ) ، هلند، نروژ، یوگسلاوی و همچنین فرانسهٔ آزاد می شدند؛ تعداد دیگری نیز وجود داشت. آن ها خودشان را «ملل متحد» می نامیدند ( و در ۱۹۴۵ سازمان ملل متحد نوین را ایجاد کردند ) .
کشورهای بزرگی که در این اتحاد بودند، از این قرار هستند:
• آمریکا
• شوروی
• بریتانیا
• فرانسه
• چین
برای یادسپاری اسانتر بیاییم طرحی نو دراندازیم مثلا:
متفقین کشورهایی هستند که در توافق نامه سازمان ملل حقی به نام وتو برای خود قائل شدند می دانیم که کشورهای امریکا، روسیه، انگلستان، فرانسه و چین عضو دائمی و دارای حق وتو هستند در جنگ جهانی اول فقط از این گروه چین حضور نداشت و کلا در جنگ جهانی اول چین در هیچ گروه نبود اما کشور ژاپن جزو متفقین بود و متحدین در جنگ جهانی اول هم آلمان، اتریش - مجارستان، امپراتوری عثمانی و بلغارستان بودند اما در جنگ جهانی دوم همین اعضای دائمی که حق وتو دارند جزو متفقین بودند در جنگ جهانی دوم ژاپن جزو متحدین قرار گرفت که امریکا دمار از روزگارش را با بمب اتم دراورد و حق وتواش هم نابود شد اما درباره ی متحدین جنگ جهانی دوم، باز اقای المان و ایتالیا که در جنگ اول جزو متفقین محسوب می اید و ژاپن که این دو کشور اخیر هم ازمتفقین بودند هم از متحدین، در اولی متفق و در دومی متحد بودند.
... [مشاهده متن کامل]
در مجموع در دو جنگ اول و دوم، توافق بر اتحاد پیروز شد و توافق موفق شد هم جنگ را ببرد هم حق وتو را و متحدین هم اتحادشان گسسته شد و گفته شد از این به بعد کسی حق ندارد اتحاد کند و متحد شود اتحاد فقط در سازمان ملل متحد باید صورت گیرد و بس که البته بماند که این سازمان چگونه فقط در خدمت اهل توافق است و همین نکته بس که دائم از خدا بی خبرها، درصدور قطعنامه علیه ایران توافق می کنند.
متفقین کشورهایی هستند که در توافق نامه سازمان ملل حقی به نام وتو برای خود قائل شدند می دانیم که کشورهای امریکا، روسیه، انگلستان، فرانسه و چین عضو دائمی و دارای حق وتو هستند در جنگ جهانی اول فقط از این گروه چین حضور نداشت و کلا در جنگ جهانی اول چین در هیچ گروه نبود اما کشور ژاپن جزو متفقین بود و متحدین در جنگ جهانی اول هم آلمان، اتریش - مجارستان، امپراتوری عثمانی و بلغارستان بودند اما در جنگ جهانی دوم همین اعضای دائمی که حق وتو دارند جزو متفقین بودند در جنگ جهانی دوم ژاپن جزو متحدین قرار گرفت که امریکا دمار از روزگارش را با بمب اتم دراورد و حق وتواش هم نابود شد اما درباره ی متحدین جنگ جهانی دوم، باز اقای المان و ایتالیا که در جنگ اول جزو متفقین محسوب می اید و ژاپن که این دو کشور اخیر هم ازمتفقین بودند هم از متحدین، در اولی متفق و در دومی متحد بودند.
... [مشاهده متن کامل]
در مجموع در دو جنگ اول و دوم، توافق بر اتحاد پیروز شد و توافق موفق شد هم جنگ را ببرد هم حق وتو را و متحدین هم اتحادشان گسسته شد و گفته شد از این به بعد کسی حق ندارد اتحاد کند و متحد شود اتحاد فقط در سازمان ملل متحد باید صورت گیرد و بس که البته بماند که این سازمان چگونه فقط در خدمت اهل توافق است و همین نکته بس که دائم از خدا بی خبرها، درصدور قطعنامه علیه ایران توافق می کنند.