متعلق نواهی

[ویکی فقه] متعلق نواهی ، افعال مورد تعلق نهی شارع و مبغوض وی می باشد. و در اصول کاربرد دارد.
متعلق نواهی، افعالی است که تحقق آن ها در خارج مبغوض مولا است؛ یعنی ترک آن ها مطلوب مولا بوده و انجام آن ها مورد نهی وی قرار گرفته است.
بررسی مصداق متعلق نواهی
یکی از مباحث مهمی که میان اصولیون مطرح می باشد، این است که آیا متعلق نهی (مثل متعلق امر) ذات طبیعت است و یا افراد (طبیعت همراه با خصوصیات) آن.برای مثال، هنگامی که مولا به بنده اش می گوید:«لا تشرب الخمر»، آیا منظور وی فقط ترک طبیعت آشامیدن شراب است بی آن که خصوصیت شرب، مثل زمان ، مکان و مقدار شرب را لحاظ کند، یا این که مراد وی ترک افراد آن (طبیعت همراه با لوازم وجودی) است؟
← مراد از طبیعت
ثمره این بحث در مواردی هم چون ضمایم عبادات ظاهر می گردد؛ برای مثال، اگر کسی در تابستان با آب سرد وضو گرفت و در اصل وضو قصد قربت داشت، اما آب سرد را با نظر به خنک بودن آن انتخاب کرد، در این مورد اگر امر وضو به طبیعت آن تعلق گرفته باشد، قصد قربت در اصل وضو کافی است، اما اگر به افراد تعلق گرفته باشد، مکلف باید هم در اصل وضو و هم در قیود و ضمایم آن قصد قربت کند، وگرنه وضوی او باطل است. در کتاب « کفایة الاصول » آمده است:«الحق ان الاوامر و النواهی تکون متعلقة بالطبایع دون الافراد و لا یخفی ان المراد، ان متعلق الطلب فی الاوامر هو صرف الایجاد کما ان متعلقه فی النواهی هو محض الترک و متعلقهما هو نفس الطبیعة...»
نکته اول
...