متروی پیونگ یانگ

مترو پیونگ یانگ ( به کره ای: 평양 지하철 ) به سامانه قطار شهری شهر پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، گفته می شود که از ۲ خط تشکیل می شود. طبق گزارش ۲۰۰۷ سی ان ان روزانه ۷۰۰٬۰۰۰ سفر در این مترو انجام می شود. مترو پیونگ یانگ ژرف ترین مترو جهان است که ژرف ترین نقطه آن ۱۱۰ متر زیر زمین قرار دارد.
ساخت سامانه مترو در سال ۱۹۶۸م آغاز شد و در سال ۱۹۷۳م گشایش یافت.
احداث تونل مترو در زیر رود توئه دونگ حادثه ساز بود. حداقل ۱۰۰ کارگر در اثر حادثه جان خود را از دست دادند. این قسمت هرگز کامل نشد و مترو اکنون از غرب رود می گذرد.
مترو پیونگ یانگ پایتخت کره شمالی با داشتن ۵ ون قیمت بلیت ارزان ترین مترو جهان است.
در مترو از بلیت آلومینیومی که روی آن نماد مترو حک شده است، استفاده می شود.
خط ۱ در فرهنگ کره به معنی اسب پرسرعت افسانه ایست که می تواند ۴۰۰ متر در روز بدود. این خط حدود ۱۲ کیلومتر وسعت دارد و در سال ۱۹۷۳م به بهره برداری رسید. این خط از جنوب غربی به سمت شمال شرقی امتداد دارد.
خط ۲ به معنی «تجدید شدن» در سال ۱۹۷۵م تأسیس شد و حدود ۱۰ کیلومتر است. هر دو خط همدیگر را قطع می کنند.
در بیشتر موارد نام ایستگاه ها اشاره ای به محل آن ها ندارد و برگرفته از ویژگی ها و اصطلاحات انقلاب کره شمالی است.
مترو پیونگ یانگ دارا موزه ایست که تاریخ و احداث آن را نمایش می دهد.
سامانه مترو کاملاً در زیر زمین قرار دارد. طراحی این سامانه بر اساس شبکه مترو سایر کشورها کمونیستی به خصوص مترو مسکو است. هر دو در بسیاری ویژگی ها مانند ژرف بودن و فاصله زیاد بین ایستگاه ها مشترکند. ویژگی مشترک دیگر هنر رئالیسم اجتماعی در ایستگاه هاست.
کارکنان مترو دارا لباس مخصوص هستند.
در زمان بمباران هوائی می توان از مترو به عنوان پناهگاه استفاده کرد. نصب درب ها بزرگ فلزی در ایستگاه ها به همین منظور است.
ایستگاه کوانگ میونگ به دلیل قرار داشتن مقبره کیم ایل سونگ، رهبر پیشین کره شمالی در آن جا تعطیل است.
مترو طوری طراحی شده که قطارها هر چند دقیقه تردد نمایند. در ساعات پر رفت وآمد فاصله آن ها حداقل ۲ دقیقه است.
گردشگرها خارجی تنها می توانند بین ایستگاه ها «پوهونگ» و «یانگ وانگ» که مدرن تر هستند، سفر کنند. این دو ایستگاه در سال ۱۹۸۷ و بقیه در سال ۱۹۷۳ تکمیل شدند.
سیگار کشیدن و خوردن در داخل مترو ممنوع است و جریمه سنگین به آن تعلق می گیرد.