متروپل

منفی: متروپل هنگام نمایش در جشنواره فیلم فجر با چند بار به هم ریختن سالن توسط برخی از تماشاگران سالن برج میلاد روبه رو شد.
مثبت: محسن سیف در نقدی ستایش آمیز نوشت: «متروپل کیمیایی ضیافتی است برای آن ها که هنوز دلبسته سینمای کلاسیک هستند. متروپل تصویر دریغ انگیزی از جهان رو به زوال و در حال فروپاشی سینما می سازد. در مقابل نقاط منفی فیلم پرداختن به موضوع اصلی که سینماست نقطه قوت و ریسک پذیری متروپل است که با یک قالب بندی فوق العاده به نمایش درآمده است»
همچنین سعید مروتی «متروپل» کیمیایی را ادای دین به سینمای اصیل گذشته خواند.
او نوشت: «متروپل» فیلم تازه مسعود کیمیایی ضیافتی است برای آن ها که هنوز دلبسته سینمای کلاسیک هستند. فیلم آخر کیمیایی ستایش و احترام عمیق این فیلمساز به سینمای کلاسیک را نمایان می کند. این فیلمی است که تقریباً ارتباطی با محصولات متداول سینمای ایران ندارد. فیلمی که در آن فیلمساز به علایق و دلمشغولی های پرداخته که جانمایه تمام آثار قبلی اش را نیز تشکیل می دهد. «متروپل» فیلمی است دربارهٔ عالم عشق و معرفت. رفاقت و مردانگی به سبک همیشگی فیلم های کیمیایی، در «متروپل» نیز حضوری تام و تمام دارد. نکته ای که ظاهراً نقطه تمایز «متروپل» با فیلم های قبلی سازنده اش شده پررنگ شدن نقش زن در این فیلم است. خاتون که باز بازی خوب مهناز افشار به یکی از فرازهای فیلم مبدل شده در گریز از دست بدخواهان به محیط امن سینمای قدیمی متروپل پناه می برد. این پناه بردن به سینما هم کاملاً کیمیایی وار و در جهان آثار این فیلمساز پذیرفتنی است. جدای از این کیمیایی در گفتارنویسی نیز در عین برخورداری از لحن دلپذیر آثار گذشته اش، این بار روان تر و ساده تر از فیلم های قبلی اش دیالوگ نوشته. دیالوگ هایی که میان آن ها جملات قصار هم کم نیست. مثل جایی که محمدرضا فروتن از پولاد کیمیایی دربارهٔ تداوم علاقه به همسرش می پرسد و پولاد در جواب می گوید. «سعی نکن چیزی رو یادم بندازی که همیشه یادمه». «متروپل» لحظه های سینمایی نابی دارد. لحظه هایی که کیمیایی در درست درآوردن آن ها استاد است. نکته کلیدی فیلم، امن بودن سالن سینما به عنوان یک پناهگاه مطمئن است. هر چه پلیدی است در محیط بیرون است و سیاهی به محیط متروپل راه ندارد. به همین دلیل است که درگیری نهایی فیلم هم پشت شیشه های مات و خارج از سینما اتفاق می افتد. صحنه ای که ما از دید خاتون ماجرا را می نگریم. در رسیدن به حس و حال مورد نظر کیمیایی، موسیقی پرحجم بهزاد عبدی نیز نقش مؤثری ایفا کرده است. موسیقی ای که تم های آشنای وسترن های کلاسیک در آن به گوش می رسد تا خاطره سینمای اصیل گذشته کامل تر و واضح تر شود. سینمایی که کیمیایی همواره خود را وامدار آن دانسته و در آخرین ساخته اش به زیبایی به آن ادای دین کرده است. »

سربرآورده بود که هیچ وقت از کودکی تا بزرگسالی، در میان خانواده اش، یاد نگرفته بود که مسئولیت پذیر و متعهد باشد. و چه قلبها و فکرهای سنگ و منگی که همراه خیلی از ما همشهریها و هموطنهاست!! وقتی یاد نگرفته ایم در قبال خانواده، خویشان و جامعه اطراف خود حس مسئولیت پذیری داشته باشیم. وقتی که از بچگی به ما آموخته اند تقصیرها را به گردن این و آن بیندازیم و در حیطه وظایف خود، پاسخگوی افکار و اعمالمان نباشیم. بیایید بجای فحش دادن و غر زدنهای بی پایان و هزل، مسئولیت پذیری را از خودمان و فرزندانمان آغاز کنیم.

در نزدیکی ساختمان متروپل آبادان، سازه هایی به چشم می خورند که بقای طولانی به قدمت تاریخ تمدن دارند. روزگاری دانش و صنعت پیشرفته از همین خوزستان در جهان می درخشید. مخصوصا در دوران جنگ، این امید در دلها پدید آمده بود که آبادان و خوزستان، مرکز مقاومت ایرانیان است. هنوز ثروتمندترین سرزمین ایران به شمار می رود اما فساد و سستی چنان بر آن سایه انداخته که نمی تواند سهم چندانی در تحرک اقتصاد پایدار و فرآوری ثروت خدادادی خود داشته باشد و ذخایر و منابع عظیم آن، چه کشاورزی و دامی و چه معدنی، بصورت خام و با کمترین قیمت از استان و کشور، خارج می شود. سرنوشت دولت ملی مخصوصا به آتشکده ها و صنعت نفت آبادان گره خورده است. اگر ایران زمین بخواهد سامان یابد، نیاز دارد که ساختار آن را از همین خوزستان اصلاح کند. باید بهترین و استوارترین ساختارها در مسجد سلیمان و آبادان، خواسته و پی ریزی شود.
مشکل ما کلمه متروپل نیست. مشکل ما فهم و درکمان از کلمه متروپل است. نگاه کلان از الزامات پروژه های بزرگ و حتی کوچک می باشد. شاید اگر مفهوم متروپل را به درستی دریابیم و درست آن را به کار ببریم، از زیر یوغ مشکلاتی که امروزه زنجیروار بر گردن ماست، بیرون برویم.

ممکن است این نماد از سوی حاکمیت به رسمیت شناخته نشود و سعی شود سریعا با جایگزینی ساختمانها خاطره تلخ آن فراموش گردد. همانطور که برخی دستهای آلوده در پلاسکو هنوز پنهان مانده اند در متروپل هم کاملا آشکار نخواهند شد. ماجرا بسیار وسیع تر از سطح یک شهر و استاندار و تخلف چند شخص به عنوان شهردار و استاندار است. مطلقا ماجرا محدود به یکی دو مورد نیست و نخواهد بود. شاید فرصت بیشتری برای بروز حوادثی مشابه در هر گوشه از کشور و هر کوی و برزن مخصوصا در مراکز شهرها نیاز است. با لاپوشانی و ماست مالی، عملا هیچ تغییری در رویکرد و کارکرد سیستمی روی نخواهد داد. انتظار نمی رود حضرات معظم اله که خودشان را گاه رهبران و معمار ان این ساختار می انگارند، نقش خود را چه به عنوان فاعل و چه منفعل در هنگام بروز پیامدهای مرگبار چنین شبکه وسیعی از فساد و لاپوشانی بپذیرند. آنها در کلاس درس، نیاموخته اند که به هنگام تخلف و اشتباه، دست خود را به اشاره بالا ببرند و با سر پایین از حاضران عذرخواهی کنند. کسی هم در میان اساتید و معلمان ما حاضر نیست که متخلفان حاضر را برای همه بشناساند و رسوا و مجبور به برکناری نماید

غافل از آن روز که خواهد آمد فصل سردی که درآن
بیوقفه و
یکریز
میلرزند
و میترسند
ومیشکنند
و میمیرند
ومیگندند
و میپوسند
زیرآوار کثافهایشان زیر سیل فاضلابی کهخودشان ساختند و به راه انداختند. سیلی که نه فقط دامان حکومت که دنیای آن مردمی راخودفروختهو چشم بسته و خرگونه دنبال رو ناحقی و فساد و تباهی شدند و دراین فاضلاب گند وکثافت با همه وجود کوشیدند و میکوشند. ما ایرانیان فاضلاب کثیف و عظیمی از اوج بدیها و کثافتها به راه انداخته ایم گویی که انچه بودیم را فراموش کرده ایم و تاریخ را ازیاد برده ایم با تمام ان ملتهایی که همچو ما به شکلی نابود شدند که هنوزهیچ ردوآثری از انها یافت نشده. روز تقاص روز حساب روز عذاب نزدیکست. وتنها کسانی پیروز و جاودانند که در سایه حق و عدالت زیسته اند و تمام عذاب و سختی ها را بجان خریدند و خودفروشی نکردند و وجدان بیدار خوابیدند و سکوت پیشه کردند تا به وقتش. تاان روز