متحظی. [ م ُ ت َ ح َظْ ظی ] ( ع ص ) ( از «ح ظو» ) بهره ور. ( آنندراج ). بهره ور. اسم فاعل است از تحظی. ( غیاث ). بختیار و نیک بخت و دولتی و محظوظ. ( ناظم الاطباء ) : کس بر وی سلامی نکرد که از صلت و ایادی او به حظی کامل و نصیبی وافر متحظی نگشت. ( ترجمه تاریخی یمینی چ 1 تهران ص 257 ). و رجوع به تحظی شود.
