متأفن. [ م ُ ت َ ءَف ْ ف ِ ] ( ع ص )نعت است از تأفن. ( منتهی الارب ). آن که عیب کند. || گیرنده خوئی که در او نباشد. || آن که خود را بزور زیرک نماید. ( آنندراج ). و رجوع به تأفن شود. || جفاکننده. || کم کننده. || زیان رساننده. ( ناظم الاطباء ).
