مبهج
لغت نامه دهخدا
مبهج. [ م ُ ب َهَْ هَِ ] ( ع ص ) نیکویی آورنده و پیراینده و زیبا سازنده.( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) || مُبهِج. خوش و شادمان کننده. ( غیاث ). شاد و مسرور سازنده. ( آنندراج ). شادمانی آورنده. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به ماده قبل شود. || کسی که خود را زیبا و خوش صورت جلوه دهد. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ جانسون ).
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید