مبسم

لغت نامه دهخدا

مبسم. [ م َ س َ ] ( ع مص ) تبسم. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). تبسم و آن مصدر میمی است. ( از محیطالمحیط ) ( از ذیل اقرب الموارد ).
مبسم. [ م َ س ِ ] ( ع اِ ) دندان پیشین. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از محیطالمحیط ) ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) دندان پیشین : مولد من بکوهی است از کوههای آذربایگان بغایت خوش و خرم از مبسم اوایل جوانی خندان تر و از موسم نعیم زندگانی تازه تر جمع : مباسم .
دندان پیشین

فرهنگ معین

(مَ سَ ) [ ع . ] (مص ل . ) تبسم کردن .
(مَ س ) [ ع . ] (اِ. ) دندان های پیشین .

فرهنگ عمید

۱. دندان پیشین.
۲. [مجاز] لب و دهان.

پیشنهاد کاربران

بپرس