مبتج.[ م ُ ت َج ج ] ( ع ص ) ( از «ب ج ج » ) ستور فربه و فراخ تهی گاه شده از خوردن گیاه. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). مبتجة. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به ماده بعد شود.
