مباکات
لغت نامه دهخدا
مباکاة. [ م ُ ] ( ع مص ) با کسی نورد کردن به گریستن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( از دهار ). گریستن با هم. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). با هم گریستن آن گروه. باکی القوم مباکاة. ( ناظم الاطباء ). و رجوع به مباکات شود.
فرهنگ معین
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید