مبارزهٔ کارگران ( یا مبارزهٔ کارگری ) ( به فرانسوی: Lutte Ouvrière ) یا اتحادیهٔ کمونیست ( تروتسکیست ) حزبی تروتسکیست در کشور فرانسه است. نام این حزب در واقع اتحادیهٔ کمونیست ( تروتسکیست ) است و مبارزهٔ کارگران تنها نام ارگان هفتگی آن است اما معمولاً این حزب را با همین نام می شناسند. آرلت لاگیلر ( به فرانسوی: Arlette Laguiller ) از سال ۱۹۷۳ تا کنون سخنگوی این حزب است.
... [مشاهده متن کامل]
پایه های این حزب به گروه بسیار کوچکی به نام «گروه تروتسکیست» در که در ۱۹۳۹ توسط دیوید کورنر ( بارتا ) بنیان گذاشته شد بر می گردد. این گروه علی رغم کوچک بودن در دوران جنگ جهانی دوم در کارخانه ها فعالیت می کرد و در اعتصاب کارگران رنو در ۱۹۴۷ نقش بازی کرد. این گروه نهایتاً در ۱۹۵۲ از هم فرو پاشید.
بعد از تلاش های بسیاری برای راه اندازی دوبارهٔ «گروه تروتسکیست»، حزب «صدای کارگران» در ۱۹۵۶ توسط روبرت بارسیا و پیر بویس تأسیس شد. به نظر می آمد که تلاش هایی برای جذب دیوید کورنر به این گروه انجام شد اما اختلاف نظر او با بارسیا و بویس نهایتاً مانع این قضیه شد.
«صدای کارگران» در دههٔ ۱۹۶۰ به خوبی فعال بود و تقریباً هر هفته بولتن هایی را در سطح توده ای پخش می کرد. این فعالیت در دوره ای بود که حزب کمونیست فرانسه قصد تأمین هژمونی کامل خود بر جنبش کارگری فرانسه را داشت و از انواع روش ها برای جلوگیری از انتشار نشریات صدای کارگران استفاده می کرد و از همین رو «صدای کارگران» نشریات خود را تا حدودی مخفی پخش می کرد و بعضی معتقدند جو نیمه مخفی که حتی همین امروز بر کار «مبارزهٔ کارگران» وجود دارد یادگار همان دوره است.
«صدای کارگران» پس از حمایت از ناآرامی های مه ۱۹۶۸ فرانسه این حزب ممنوع شد و گروه «مبارزهٔ کارگران» به عنوان ادامه دهندهٔ آن تأسیس شد.
این گروه با رژیم های کمونیستی بلوک شرق سابق مخالف بود و طرفدار تعویض رژیم اقتصادی و سیاسی فرانسه و جهان از طریق انقلابی کمونیستی بود و هست. با این حال این حزب در مبارزات انتخاباتی شرکت می کرد و هنوز می کند. هدف اصلی این حزب مالکیت جمعی بر وسایل تولید از طریق سلب مالکیت از شرکت های سرمایه داری است.
برای مدت زیادی روابط داخلی حزب بر بیرون آن پوشیده بود و تنها کسی که از طرف این حزب عموم ظاهر می شد آرلت لاگیلر سخنگو و نامزد معمولی ریاست جمهوری از طرف این حزب بود. بعضی از رهبران این حزب حتی توسط اعضای آن با کد و اسم رمز شناخته می شدند. توجیه چنین مخفی کاری هایی معمولاً این بود که اگر امکان انقلابی کمونیستی پیش آید حزب باید به فعالیت مخفی روی آورد. به همین خاطر ازدواج و بچه دار شدن در این حزب تشویق نمی شود. «مبارزهٔ کارگران» به این دلایل معمولاً به عنوان سکتاریست و «فرقه ای» بودن محکوم می شود.
... [مشاهده متن کامل]
پایه های این حزب به گروه بسیار کوچکی به نام «گروه تروتسکیست» در که در ۱۹۳۹ توسط دیوید کورنر ( بارتا ) بنیان گذاشته شد بر می گردد. این گروه علی رغم کوچک بودن در دوران جنگ جهانی دوم در کارخانه ها فعالیت می کرد و در اعتصاب کارگران رنو در ۱۹۴۷ نقش بازی کرد. این گروه نهایتاً در ۱۹۵۲ از هم فرو پاشید.
بعد از تلاش های بسیاری برای راه اندازی دوبارهٔ «گروه تروتسکیست»، حزب «صدای کارگران» در ۱۹۵۶ توسط روبرت بارسیا و پیر بویس تأسیس شد. به نظر می آمد که تلاش هایی برای جذب دیوید کورنر به این گروه انجام شد اما اختلاف نظر او با بارسیا و بویس نهایتاً مانع این قضیه شد.
«صدای کارگران» در دههٔ ۱۹۶۰ به خوبی فعال بود و تقریباً هر هفته بولتن هایی را در سطح توده ای پخش می کرد. این فعالیت در دوره ای بود که حزب کمونیست فرانسه قصد تأمین هژمونی کامل خود بر جنبش کارگری فرانسه را داشت و از انواع روش ها برای جلوگیری از انتشار نشریات صدای کارگران استفاده می کرد و از همین رو «صدای کارگران» نشریات خود را تا حدودی مخفی پخش می کرد و بعضی معتقدند جو نیمه مخفی که حتی همین امروز بر کار «مبارزهٔ کارگران» وجود دارد یادگار همان دوره است.
«صدای کارگران» پس از حمایت از ناآرامی های مه ۱۹۶۸ فرانسه این حزب ممنوع شد و گروه «مبارزهٔ کارگران» به عنوان ادامه دهندهٔ آن تأسیس شد.
این گروه با رژیم های کمونیستی بلوک شرق سابق مخالف بود و طرفدار تعویض رژیم اقتصادی و سیاسی فرانسه و جهان از طریق انقلابی کمونیستی بود و هست. با این حال این حزب در مبارزات انتخاباتی شرکت می کرد و هنوز می کند. هدف اصلی این حزب مالکیت جمعی بر وسایل تولید از طریق سلب مالکیت از شرکت های سرمایه داری است.
برای مدت زیادی روابط داخلی حزب بر بیرون آن پوشیده بود و تنها کسی که از طرف این حزب عموم ظاهر می شد آرلت لاگیلر سخنگو و نامزد معمولی ریاست جمهوری از طرف این حزب بود. بعضی از رهبران این حزب حتی توسط اعضای آن با کد و اسم رمز شناخته می شدند. توجیه چنین مخفی کاری هایی معمولاً این بود که اگر امکان انقلابی کمونیستی پیش آید حزب باید به فعالیت مخفی روی آورد. به همین خاطر ازدواج و بچه دار شدن در این حزب تشویق نمی شود. «مبارزهٔ کارگران» به این دلایل معمولاً به عنوان سکتاریست و «فرقه ای» بودن محکوم می شود.
