مایْرْهوفِر، مانْفْرِدْ (۱۹۲۶)(Mayrhofer, Manfred)
خاورشناس اتریشی. در جنگ جهانی دوم، در جبهۀ ایتالیا، به اسارت انگلیسی ها درآمد (۱۹۴۴). پس از آزادی، به اتریش بازگشت (۱۹۴۵) و از دانشگاه گراتس دانشنامۀ دکتری در زبان شناسی تطبیقی گرفت (۱۹۴۹). استاد زبان شناسی عمومی و زبان های هند و اروپایی در دانشگاه های گراتس (۱۹۵۱ـ۱۹۵۳)، ارلانگن (۱۹۵۴ـ ۱۹۵۵)، وورتسبورگ (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸) و وین (از ۱۹۶۶) بود. در ۱۳۴۷ش در کنگرۀ باستان شناسی ایران در شیراز شرکت کرد. پایه گذار و رئیس کمیسیون ایرانی در فرهنگستان علوم اتریش بوده است. از آثارش: فرهنگ اشتقاقی سانسکریت در ۳ جلد (هایدلبرگ ۱۹۵۶ـ۱۹۷۳)؛ فرهنگ زبان فارسی باستان، با همکاری ویلهم براند نشتاین (ویسبادن؛ ۱۹۶۶)؛ از دنیای نام های کهن ایرانی (اینسبروک، ۱۹۷۱)؛ نام های کهن ایرانی از لوحه های تخت جمشید (وین، ۱۹۷۳)؛ رساله در زبان پالی در ۲ جلد (هایدلبرگ، ۱۹۵۱)؛ دستور زبان سانسکریت (برلین، ۱۹۵۳)؛ هند و آریایی ها در آسیای مقدم باستانی (ویسبادن، ۱۹۶۶) است.
خاورشناس اتریشی. در جنگ جهانی دوم، در جبهۀ ایتالیا، به اسارت انگلیسی ها درآمد (۱۹۴۴). پس از آزادی، به اتریش بازگشت (۱۹۴۵) و از دانشگاه گراتس دانشنامۀ دکتری در زبان شناسی تطبیقی گرفت (۱۹۴۹). استاد زبان شناسی عمومی و زبان های هند و اروپایی در دانشگاه های گراتس (۱۹۵۱ـ۱۹۵۳)، ارلانگن (۱۹۵۴ـ ۱۹۵۵)، وورتسبورگ (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸) و وین (از ۱۹۶۶) بود. در ۱۳۴۷ش در کنگرۀ باستان شناسی ایران در شیراز شرکت کرد. پایه گذار و رئیس کمیسیون ایرانی در فرهنگستان علوم اتریش بوده است. از آثارش: فرهنگ اشتقاقی سانسکریت در ۳ جلد (هایدلبرگ ۱۹۵۶ـ۱۹۷۳)؛ فرهنگ زبان فارسی باستان، با همکاری ویلهم براند نشتاین (ویسبادن؛ ۱۹۶۶)؛ از دنیای نام های کهن ایرانی (اینسبروک، ۱۹۷۱)؛ نام های کهن ایرانی از لوحه های تخت جمشید (وین، ۱۹۷۳)؛ رساله در زبان پالی در ۲ جلد (هایدلبرگ، ۱۹۵۱)؛ دستور زبان سانسکریت (برلین، ۱۹۵۳)؛ هند و آریایی ها در آسیای مقدم باستانی (ویسبادن، ۱۹۶۶) است.
wikijoo: مایرهوفر،_مانفرد_(۱۹۲۶)