ماکائو (Macau)
ماکائو
مستعمرۀ پیشین پرتغال در ساحل جنوبی چین، حدود ۶۵کیلومتری غرب هنگ کنگ. با دهانۀ رود پرل از هنگ کنگ جدا می شود. از یک شبه جزیره و جزایر تایپاو کولوآنهتشکیل شده است؛ ۱۷ کیلومتر مربع مساحت و ۴۵۳,۱۲۵ نفر جمعیت دارد (۲۰۰۶). مرکز آن شهر ماکائو، واقع در شبه جزیرۀ مزبور، است. در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹ سلطۀ پرتغال بر ماکائو پایان یافت و این سرزمین بار دیگر به چین بازگردانده شد. واحد پول منطقه پاتاکا، و زبان رسمی آن پرتغالی است؛ زبان کانتونی نیز در آن رایج است. مذهب اکثر مردم بودایی، با اقلیت شش درصد کاتولیک، است. ماکائو نخستین بار در ۱۵۳۷ به منزلۀ مرکز تجاری و تبلیغ دینی پرتغال در خاور دور تأسیس شد؛ پرتغال در ۱۵۵۷ آن را از چین اجاره کرد. در ۱۸۴۹ ماکائو ضمیمۀ پرتغال شد و حکومت چین در ۱۸۸۷ آن را به منزلۀ مستعمرۀ این کشور به رسمیت شناخت. در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، ماکائو رونق خود را از دست داد. چون لنگرگاه آن مملو از گل ولای شده بود و تجارت بین المللی بیشتر از هنگ کنگ و بندرهای مورد معاهدۀ دیگر صورت می گرفت. از این رو، مستعمرۀ مزبور به تجارت داخلی روآورد و به مرکز قمار و سپس به مرکز گردشگری تبدیل شد. ماکائو در ۱۹۵۱ به استان برون مرزی پرتغال تبدیل شد و نماینده ای را روانۀ مجلس لیسبون کرد. پس از انقلاب ۱۹۷۴ پرتغال، ماکائو «سرزمین ویژه» اعلام شد که از اختیارات گستردۀ خودگردانی زیر نظر فرماندار منتخب رئیس جمهوری پرتغال برخوردار بود. در ۱۹۸۶، مذاکرات بین دولت های پرتغال و چین بر سر مسئله حق حاکمیت ماکائو بر اساس «یک کشور، دونظام»، با شرایطی مشابه توافق چین و بریتانیا بر سر هنگ کنگ، آغاز گردید. گفتگوها در آوریل ۱۹۸۷، با امضای پیمان ماکائو، پایان یافت که طبق آن پرتغال با واگذاری حاکمیت به جمهوری خلق چیندر دسامبر ۱۹۹۹ موافقت کرد و چین نیز موافقت کرد که نظام اقتصادی و اجتماعی سرمایه داری بندر را حداقل تا ۵۰ سال حفظ کند.
ماکائو
مستعمرۀ پیشین پرتغال در ساحل جنوبی چین، حدود ۶۵کیلومتری غرب هنگ کنگ. با دهانۀ رود پرل از هنگ کنگ جدا می شود. از یک شبه جزیره و جزایر تایپاو کولوآنهتشکیل شده است؛ ۱۷ کیلومتر مربع مساحت و ۴۵۳,۱۲۵ نفر جمعیت دارد (۲۰۰۶). مرکز آن شهر ماکائو، واقع در شبه جزیرۀ مزبور، است. در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹ سلطۀ پرتغال بر ماکائو پایان یافت و این سرزمین بار دیگر به چین بازگردانده شد. واحد پول منطقه پاتاکا، و زبان رسمی آن پرتغالی است؛ زبان کانتونی نیز در آن رایج است. مذهب اکثر مردم بودایی، با اقلیت شش درصد کاتولیک، است. ماکائو نخستین بار در ۱۵۳۷ به منزلۀ مرکز تجاری و تبلیغ دینی پرتغال در خاور دور تأسیس شد؛ پرتغال در ۱۵۵۷ آن را از چین اجاره کرد. در ۱۸۴۹ ماکائو ضمیمۀ پرتغال شد و حکومت چین در ۱۸۸۷ آن را به منزلۀ مستعمرۀ این کشور به رسمیت شناخت. در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، ماکائو رونق خود را از دست داد. چون لنگرگاه آن مملو از گل ولای شده بود و تجارت بین المللی بیشتر از هنگ کنگ و بندرهای مورد معاهدۀ دیگر صورت می گرفت. از این رو، مستعمرۀ مزبور به تجارت داخلی روآورد و به مرکز قمار و سپس به مرکز گردشگری تبدیل شد. ماکائو در ۱۹۵۱ به استان برون مرزی پرتغال تبدیل شد و نماینده ای را روانۀ مجلس لیسبون کرد. پس از انقلاب ۱۹۷۴ پرتغال، ماکائو «سرزمین ویژه» اعلام شد که از اختیارات گستردۀ خودگردانی زیر نظر فرماندار منتخب رئیس جمهوری پرتغال برخوردار بود. در ۱۹۸۶، مذاکرات بین دولت های پرتغال و چین بر سر مسئله حق حاکمیت ماکائو بر اساس «یک کشور، دونظام»، با شرایطی مشابه توافق چین و بریتانیا بر سر هنگ کنگ، آغاز گردید. گفتگوها در آوریل ۱۹۸۷، با امضای پیمان ماکائو، پایان یافت که طبق آن پرتغال با واگذاری حاکمیت به جمهوری خلق چیندر دسامبر ۱۹۹۹ موافقت کرد و چین نیز موافقت کرد که نظام اقتصادی و اجتماعی سرمایه داری بندر را حداقل تا ۵۰ سال حفظ کند.
wikijoo: ماکایو