ماچادو انتونیو

دانشنامه آزاد فارسی

ماچادو آنتونیو. ماچادو، آنْتونیو (۱۸۷۵ـ۱۹۳۹)(Machado, Antonio)
شاعر و نمایش نامه نویس اسپانیایی. در سرودن اشعار تغزلی خود از حومۀ شهر کاستیل الهام می گرفت، مانند مجموعۀ تنهایی ها (۱۹۰۲)، که بعد آن را به صورت مفصل تری در تنهایی ها، تالارها و اشعار دیگر (۱۹۰۷) به چاپ رساند، و مزارع کاستیل (۱۹۱۲) که مشتمل بر برخی از زیباترین آثار اوست. شعرهای او در حسرت گذشته و سرشار از دلهرۀ گذشت زمان است، اما امید به آینده را نیز دربر دارد. ماچادو در سویل زاده شد و از خانواده ای لااَدری بود. در ۱۹۰۰ به مادرید رفت و تصنیف تنهایی ها را آغاز کرد. در ۱۹۰۷ درپی شغلی آموزشی به سوریا رفت و در آن جا دو چیز عمیقاً بر او تأثیر گذاشت: منظرۀ خالی از سکنه و سرشار از بقایای امپراتوری گذشتۀ اسپانیا؛ و ازدواجش در ۱۹۰۹ با لئونور که در ۱۹۱۲ به سبب بیماری سل درگذشت. پس از انتشار مزارع کاستیل، توجه او به مسائل فلسفی و نقد ادبی جلب شد. در مجموعۀ مقالات خوان دِ مائیرِنا (۱۹۳۷) و مکمل ها، که پس از مرگش در ۱۹۵۷ چاپ شد، با تقاضای وحدت و یکپارچگی علیه فردگرایی افراطی به نقد فلسفه و هنر امروز می پردازد. این تأکید او را به سوی سوسیالیسم سوق داد و در صف همکاری با جناح چپ جمهوری خواه علیه ژنرال فرانکو قرار گرفت. ماچادو در اردوگاه پناهندگان واقع در کولیور، در جنوب فرانسه، درگذشت.

پیشنهاد کاربران

بپرس