مأوی گه. [ م َءْ وا / وی گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) مأواگه : گویند مرا چون سلب خوب نسازی مأوی گه آراسته و فرش ملون.اسماعیل بن نوح ( از لباب الالباب چ نفیسی ص 23 ).مأوی گه جیفه حسودت جز سینه کرکسان مبینام.خاقانی ( دیوان چ سجادی ص 514 ).رجوع به مأواگه شود.