مأواگه

لغت نامه دهخدا

مأواگه. [ م َءْگ َه ْ ] ( اِ مرکب ) پناه گاه. جای اقامت و سکونت. اقامتگاه. جایگه :
آمد عجبش که آن چنان مرد
مأواگه خود خراب چون کرد.

نظامی.

پناه گاه اقامتگاه

خانه
منزل
اقامتگاه
مأوا
پناهگاه
آمد عجبش که آنچنان مرد
مأوا گه خود خراب چون کرد
✏ �نظامی�