ماهیچه های بیرونی چشم

به شش ماهیچه ای که حرکت چشم را تنظیم می کنند به همراه یک ماهیچه به نام ماهیچه بالابرنده پلک بالا که بالاکشیدن پلک را تنظیم می کند ماهیچه های بیرونی چشم یا ماهیچه های برون چشمی ( انگلیسی: Extraocular muscles ) یا عضلات خارج چشمی گفته می شود.
ماهیچه های اصلی بیرونی چشم عبارتند از چهار ماهیچه راست ( رکتوس ) و دو ماهیچه مایل. ماهیچه های راست چهار ماهیچه هستند که از حلقه احاطه کننده عصب بینائی ( حلقه زین ) منشأ می گیرند و در چهار جهت در قدام استوای کره چشم به آن متصل می شوند.
ماهیچه های مایل شامل هستند از دو ماهیچهٔ مایل بالایی و پایینی که مایل بالایی بلندترین و نازک ترین ماهیچهٔ بیرونی چشم است. خاستگاه ماهیچهٔ مایل بالایی از بالا و داخل سوراخ اپتیک می باشد. در جلو، زردپی آن در غلاف زلاله ای ( سینوویال ) از قرقره می گذرد و در خلف استوای کره چشم، زیر ماهیچهٔ راست بالایی متصل می شود. ماهیچهٔ مایل پایینی از سمت مربوط به بینی کاسه چشم منشأ گرفته از زیر ماهیچهٔ راست پایینی گذشته در خلف استوای کره چشم ( درست در زیر ناحیه ماکولا ) متصل می شود.
در وضعیت اولیه نگاه محور ماهیچه های راست عمودی و محور ماهیچه های مایل با محور بینایی به ترتیب زوایای ۲۳ و ۵۴–۵۱ درجه ای می سازند. نیام ( فاشیای ) عضلات بیرونی چشمی در محل اتصال در امتداد کپسول تنون قرار می گیرند. ماهیچه های مایل بالایی و راست بیرونی به ترتیب از اعصاب قرقره ای ( تروکلئار ) ( زوج IV ) و عصب دورکننده ( ابدوسنس ) ( زوج VI ) و سایر عضلات از عصب حرکتی چشمی ( اکولوموتور ) ( زوج III ) عصب می گیرند. خون گیری عضلات بیرون چشمی از شاخه های سرخرگ بینایی ( شریان اُفتالمیک ) می باشد.