ماهیچه آویزنده. ماهیچهٔ آویزنده ( به انگلیسی: Cremaster muscle ) یا عضلهٔ معلقه یا ماهیچهٔ کرماستر/کرمستر ( به انگلیسی: Cremaster muscle ) ماهیچهٔ بالابَرنده بیضه است. ماهیچهٔ آویزنده یکی از ماهیچه های دیوارهٔ قُدامی ( پیشین ) بیرونی شکم است و طناب مَنَوی و بیضه ها را دربر می گیرد و در ساختار رباط کشاله ران و فتق کشاله ران نقش مهمی دارد. ماهیچهٔ آویزنده بخشی از سامانهٔ تنظیم دمای بیضه است.
این ماهیچه در ادامه ماهیچه مایل درونی شکم قرار دارد که قسمت داخلی آن به تکمه شرمگاهی ( توبرکول پوبیک ) متصل می شود و رشته های آن به کیسه بیضه نیز گسترش می یابند. ماهیچهٔ آویزنده از شاخه تناسلی عصب تناسلی رانی ( ژنیتوفمورال ) عصب می گیرد و با انقباض آن بیضه ها به طرف حفرهٔ شکم ( بالا ) کشیده می شوند.
ماهیچهٔ آویزنده توسط سرخرگ آویزنده خون رسانی می شود که شاخه ای از سرخرگ بالاشکمی پایینی است. نام کرماستر از واژه یونانی باستان κρεμάννυμι آمده که به معنی «می آویزم» است.
ابن سینا در کتاب قانون در طب می گوید: ماهیچه های بیضه مردان چهار عدد می باشند، این تعداد قرار داده شده اند تا دو بیضه را محافظت نمایند و آن را بالا ببرند تا دچار سستی و ناتوانی نگردند. برای هر بیضه یک زوج ماهیچه می باشد. برای زنان یک زوج ماهیچه - یعنی برای هر بیضه ( تخمدان ) یک فرد ماهیچه - کفایت می نماید زیرا بیضه زنان - همانند بیضه مردان - آشکار و آویزان نیست. [ ۱]
ماهیچهٔ آویزنده از یک جفت ماهیچه در حفره شکم مبدأ می گیرد، طناب منوی را هدایت می کند و به بیضه ها متصل می شود. به این وسیله بیضه ها می توانند به سمت بدن کشیده شوند. زمانی که دمای بیضه ها خیلی زیاد شود، ماهیچهٔ آویزنده شل می شود و باعث می شود که بیضه ها پایین تر آویزان شده و بهتر خنک شوند. از سوی دیگر، زمانی که بیضه ها بیش از حد سرد شوند، ماهیچهٔ آویزنده آن ها را به سمت بدن که گرم تر است، می کشد. این کنترل دما برای باروری مردان ضروری است.
علاوه بر این، ماهیچهٔ آویزنده از دیدگاه فرگشتی یک کارکرد محافظتی هم دارد. هنگامی که قسمت داخلی ران تحریک می شود، بیضه ها به وسیله این ماهیچه به سمت بالا کشیده می شوند و بنابراین کمی بهتر محافظت می شوند. این فرایند واکنش آویزنده ( رفلکس کرماستریک ) نامیده می شود. گاهی اوقات در جریان این واکنش، بیضه ها به طور کامل در مجرای کشالهٔ ران ( اینگوینال ) ناپدید می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین ماهیچه در ادامه ماهیچه مایل درونی شکم قرار دارد که قسمت داخلی آن به تکمه شرمگاهی ( توبرکول پوبیک ) متصل می شود و رشته های آن به کیسه بیضه نیز گسترش می یابند. ماهیچهٔ آویزنده از شاخه تناسلی عصب تناسلی رانی ( ژنیتوفمورال ) عصب می گیرد و با انقباض آن بیضه ها به طرف حفرهٔ شکم ( بالا ) کشیده می شوند.
ماهیچهٔ آویزنده توسط سرخرگ آویزنده خون رسانی می شود که شاخه ای از سرخرگ بالاشکمی پایینی است. نام کرماستر از واژه یونانی باستان κρεμάννυμι آمده که به معنی «می آویزم» است.
ابن سینا در کتاب قانون در طب می گوید: ماهیچه های بیضه مردان چهار عدد می باشند، این تعداد قرار داده شده اند تا دو بیضه را محافظت نمایند و آن را بالا ببرند تا دچار سستی و ناتوانی نگردند. برای هر بیضه یک زوج ماهیچه می باشد. برای زنان یک زوج ماهیچه - یعنی برای هر بیضه ( تخمدان ) یک فرد ماهیچه - کفایت می نماید زیرا بیضه زنان - همانند بیضه مردان - آشکار و آویزان نیست. [ ۱]
ماهیچهٔ آویزنده از یک جفت ماهیچه در حفره شکم مبدأ می گیرد، طناب منوی را هدایت می کند و به بیضه ها متصل می شود. به این وسیله بیضه ها می توانند به سمت بدن کشیده شوند. زمانی که دمای بیضه ها خیلی زیاد شود، ماهیچهٔ آویزنده شل می شود و باعث می شود که بیضه ها پایین تر آویزان شده و بهتر خنک شوند. از سوی دیگر، زمانی که بیضه ها بیش از حد سرد شوند، ماهیچهٔ آویزنده آن ها را به سمت بدن که گرم تر است، می کشد. این کنترل دما برای باروری مردان ضروری است.
علاوه بر این، ماهیچهٔ آویزنده از دیدگاه فرگشتی یک کارکرد محافظتی هم دارد. هنگامی که قسمت داخلی ران تحریک می شود، بیضه ها به وسیله این ماهیچه به سمت بالا کشیده می شوند و بنابراین کمی بهتر محافظت می شوند. این فرایند واکنش آویزنده ( رفلکس کرماستریک ) نامیده می شود. گاهی اوقات در جریان این واکنش، بیضه ها به طور کامل در مجرای کشالهٔ ران ( اینگوینال ) ناپدید می شوند.
wiki: ماهیچه آویزنده