ماهْیار نَوّابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوئد ۱۳۷۹ش)
ماهْیار نَوّابی، یحیی
زبان شناس و متخصّص فرهنگ و زبان های باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبان های شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبان های باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبان های تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راه اندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبان های باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهده دار این سِمت بود. در آن جا علاوه بر تأسیس دورۀ فوق لیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبان های باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ مؤسسۀ آسیایی پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهش های مصری» و «انجمن سنگ نبشته های ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: منظومۀ درخت آسوریک (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ کتاب شناسی ایران در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین گنجینۀ دست نویس های پهلوی و پژوهش های ایرانی در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).
ماهْیار نَوّابی، یحیی
زبان شناس و متخصّص فرهنگ و زبان های باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبان های شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبان های باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبان های تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راه اندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبان های باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهده دار این سِمت بود. در آن جا علاوه بر تأسیس دورۀ فوق لیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبان های باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ مؤسسۀ آسیایی پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهش های مصری» و «انجمن سنگ نبشته های ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: منظومۀ درخت آسوریک (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ کتاب شناسی ایران در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین گنجینۀ دست نویس های پهلوی و پژوهش های ایرانی در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).