ماهواره های مخابراتی

دانشنامه آزاد فارسی

ماهواره های مخابراتی (communications satellite)
پایگاه بازپخش در فضا، برای ارسال پیام های تلفنی، تلویزیونی، تلکس، و غیره به سراسر جهان. پیام ها از ایستگاه های زمینی به ماهواره، و سپس از ماهواره به ایستگاه های زمینی دیگر فرستاده می شوند. بیشتر ماهواره های مخابراتی در مدار زمین ایستا قرار دارند و به نظر می رسد که به جای ثابتی بر فراز نقطه ای در سطح زمین آویخته شده اند. نخستین ماهوارۀ انتقال دهنده علامت های تلویزیونی از فراز اقیانوس اطلس ماهوارۀ تِلستار بود که ایالات متحدۀ امریکا آن را در ۱۰ ژوئیۀ ۱۹۶۲ پرتاب کرد. جهان اکنون به سامانه ای از ماهواره های مخابراتی، با نام «اینتل سَت»، مجهز است. برخی کشورها نیز ماهواره های دیگری، جداگانه، برای ارتباطات داخلی، مقاصد تجاری و نظامی به کار می برند. نسل جدید ماهواره ها، موسوم به ماهواره های پخش مستقیم، توان کافی برای انتقال مستقیم پیام به آنتن های کوچک خانگی را دارند. توان لازم برای چنین ماهواره هایی با باتری های خورشیدی تأمین می شود (← انرژی_خورشیدی). کل انرژی مورد نیاز ماهواره اندک است؛ هر ماهوارۀ مخابراتی معمولی به توانی در حدود دو کیلووات، یعنی چیزی درحد توان لازم برای کار یک بخاری برقی، نیاز دارد. نخستین ماهوارۀ مخابراتی ایران، زهره، در ۱۳۸۴ش به فضا پرتاب شد.

پیشنهاد کاربران

بپرس