ماهوارۀ رَصَد، دومین ماهوارۀ ایرانی است که توسط موشک های حامل ایرانی به فضا فرستاده شده است. این ماهواره همچنین نخستین ماهوارۀ تصویربرداری ایران محسوب می شود. «رصد»، با نام کامل رصد - ۱، که در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۹۰خ ( ۱۵ ژوئن ۲۰۱۱م ) به فضا پرتاب شده بود، روز ۱۵ تیرماه ۱۳۹۰ ( ۶ ژوئیه ۲۰۱۱ ) مجدداً وارد جو شد و به عمر تقریباً سه هفته ای خود پایان داد.
... [مشاهده متن کامل]
«رصد»، که برای تزریق در مداری با ارتفاع ۲۶۰ کیلومتر طراحی شده بود، در هر شبانه روز ۱۵ بار به دور زمین می چرخید و وزن آن ۱۵٫۳ کیلوگرم بود. اینطور به نظر می رسد که توانایی محدود موشک های ماهواره بر نسل سفیر باعث شده که رصد، و سلف آن امید، در ابعاد بسیار کوچک و در دستۀ میکروماهواره ها ساخته شوند.
طبق مشخصات اعلامی از سوی سازمان فضایی ایران، اغلب زیرسیستم های اصلی یک ماهوارۀ بزرگ در «رصد» موجود بوده، که از جملۀ آن ها می توان به سیستم های مدیریت توان، سلول های خورشیدی، کنترل وضعیت، محمولۀ تاکتیکی، GPS، مدیریت داده و فرامین روی بورد، گیرنده و فرستندۀ روی بورد، فرستندۀ رنجینگ و کنترل دما اشاره کرد.
زیر سیستم کنترل وضعیت ماهوارۀ رصد متکی بر روش غیرفعال بود، که با استفاده از بوم گرادیان جاذبه انجام می پذیرفت.
رصد برای تأمین برق مورد نیاز خود به صفحات خورشیدی متصل بر دیوارۀ ماهواره، و باتری یا باتری های داخلی مجهز بود. این ماهواره همچنین از زیرسیستم کنترل تولید و توزیع جریان الکتریکی بهره می برد که ماهواره را قادر می ساخت در بخش تاریک مدار از باتری ها استفاده نماید، و در بخش روشن آن ها را شارژ کند.
دقت تصویر دوربین به کار رفته در رصد، که نخستین گام ایران در داشتن یک ماهوارۀ مستقل تصویربرداری از پدیده های زمین محسوب می شد، ۱۵۰ متر اعلام شده است. وبلاگ All Things Nuclear در مقالۀ خود دربارهٔ ماهوارۀ رصد، اشاره کرده که این ادعا، که رصد می تواند عکس های با دقت بالا تهیه کند، صحیح نیست، زیرا دقت تصاویر Google Earth برای بیشتر نقاط زمین به طور معمول ۱۵ متر، و در ایالات متحده ۱ متر است. با توجه به عدم انتشار تصاویری از دوربین ماهواره در مدت عمر رصد، با وجود ادعای دریافت تصاویر و وعده برای پخش آن ها از صداوسیما، به نظر می رسد اشتباه محاسباتی در سرعت و زمان بازکردن این بوم، باعث بیرون رفت ماهواره از کنترل شده باشد. به احتمال خیلی زیاد جهت گیری ماهواره نسبت به زمین اشتباه، یا ماهواره خارج از کنترل بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
«رصد»، که برای تزریق در مداری با ارتفاع ۲۶۰ کیلومتر طراحی شده بود، در هر شبانه روز ۱۵ بار به دور زمین می چرخید و وزن آن ۱۵٫۳ کیلوگرم بود. اینطور به نظر می رسد که توانایی محدود موشک های ماهواره بر نسل سفیر باعث شده که رصد، و سلف آن امید، در ابعاد بسیار کوچک و در دستۀ میکروماهواره ها ساخته شوند.
طبق مشخصات اعلامی از سوی سازمان فضایی ایران، اغلب زیرسیستم های اصلی یک ماهوارۀ بزرگ در «رصد» موجود بوده، که از جملۀ آن ها می توان به سیستم های مدیریت توان، سلول های خورشیدی، کنترل وضعیت، محمولۀ تاکتیکی، GPS، مدیریت داده و فرامین روی بورد، گیرنده و فرستندۀ روی بورد، فرستندۀ رنجینگ و کنترل دما اشاره کرد.
زیر سیستم کنترل وضعیت ماهوارۀ رصد متکی بر روش غیرفعال بود، که با استفاده از بوم گرادیان جاذبه انجام می پذیرفت.
رصد برای تأمین برق مورد نیاز خود به صفحات خورشیدی متصل بر دیوارۀ ماهواره، و باتری یا باتری های داخلی مجهز بود. این ماهواره همچنین از زیرسیستم کنترل تولید و توزیع جریان الکتریکی بهره می برد که ماهواره را قادر می ساخت در بخش تاریک مدار از باتری ها استفاده نماید، و در بخش روشن آن ها را شارژ کند.
دقت تصویر دوربین به کار رفته در رصد، که نخستین گام ایران در داشتن یک ماهوارۀ مستقل تصویربرداری از پدیده های زمین محسوب می شد، ۱۵۰ متر اعلام شده است. وبلاگ All Things Nuclear در مقالۀ خود دربارهٔ ماهوارۀ رصد، اشاره کرده که این ادعا، که رصد می تواند عکس های با دقت بالا تهیه کند، صحیح نیست، زیرا دقت تصاویر Google Earth برای بیشتر نقاط زمین به طور معمول ۱۵ متر، و در ایالات متحده ۱ متر است. با توجه به عدم انتشار تصاویری از دوربین ماهواره در مدت عمر رصد، با وجود ادعای دریافت تصاویر و وعده برای پخش آن ها از صداوسیما، به نظر می رسد اشتباه محاسباتی در سرعت و زمان بازکردن این بوم، باعث بیرون رفت ماهواره از کنترل شده باشد. به احتمال خیلی زیاد جهت گیری ماهواره نسبت به زمین اشتباه، یا ماهواره خارج از کنترل بوده است.
