ماهش

ماهش یا ماهِس از نقاشان مینیاتور اهل هند بود که در تألیف و مصور کردن کتب خطی کارگاه امپراتوری اکبرشاه کمک کرده است. او را از صاحب سبکان و نمودهای جریان اصلی نگارگری گورکانی در دههٔ ۱۵۸۰ می دانند. مشخصه کارهای وی چهره های پویا، رنگ های روشن و ترکیباتی است که در آن ها فضای تصویر مسطح است و سه بعدی گرایی ناچیزی وجود دارد. نام وی در لیستی از ۱۷ نقاش برجسته دوران اکبر، که در آیین اکبری آمده، وجود دارد.
چندین نقاشی در نسخه های خطی قدیمی به او نسبت داده شده است که در طوطی نامه و حمزه نامه وجود دارد. با این حال، نخستین آثار مسلم وی که در آن ها نام ماهش ثبت شده، در داراب نامه است. او نقش مهمی در تصویرگری نسخه های خطی برگردان دو حماسه بزرگ هندو به فارسی داشت؛ ترجمه مهابهاراتا به عنوان رزم نامه در ۱۵۸۶ و رامیانا، حدود ۱۵۹۱–۲. او همچنین یکی از نقاشان دیوان انوری بود که در آن ۱۵ مینیاتوریست از بهترین هنرمندان اکبر حضور یافتند.
ماهش در اواخر زندگی حرفه ای خود به طرح های پی رنگ اولیه کارگاه، حتی اگر مسیر نقاشی آن در حال تغییر بود، اعتماد می کرد. چهره هایی که او می کشید دارای ریش های نوک تیز، چشمان خالی و حالت بدنی محدود هستند که تمایل به نشان دادن احساسات با ابروهای خمیده یا دهان وامانده دارند. ماهش در تألیف نسخ خطی فاخر آثار شعری فارسی که به سفارش اکبر در دهه ۱۵۹۰ تهیه شده بود، سهمی نداشت؛ در عوض وی به پروژه های کم اعتبار دیگری مانند بابر نامهدعوت شد و در انوار سهیلی در حدود سال ۱۵۹۶–۷ نقاشی هایی از او دیده می شود. دو نقاش پرکار گورکانی، مسکین و عاصی، پسران ماهش بودند و احتمالاً آموزش های اولیه خود را از او دیده اند.