ماه روزه

لغت نامه دهخدا

ماه روزه. [ هَِ زَ / زِ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) به معنی رمضان است. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). رمضان. ماه صیام. شهر الصبر. شهراﷲ المبارک. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) : ماه روزه درآمد و امیر روزه گرفت به کوشک نو. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 532 ). و ماه روزه درآمد روزه بگرفتند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 45 ).
ز ماه روزه به ماه من اندر آمد تاب
برفتش آتش رخسار تابناک به آب.
مختاری ( از انجمن آرا )
- عید ماه روزه ؛ عید فطر. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
- امثال :
همین دو سه روزه تا عید ماه روزه . ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). و رجوع به روزه و رمضان شود.

ماه روزه. [ زَ/ زِ ] ( اِ مرکب ) تاریخ و آن را سال مه نیز خوانند. ( فرهنگ جهانگیری ). به معنی سال مه باشد که به عربی تاریخ گویند و آن حساب نگاه داشتن سال و ماه و روز است. ( برهان ). به معنی روز ماه است که نوشته شده که مأخذ تاریخ عربی گردیده است و آن را سال و مه نیز گویند. ( انجمن آرا ) ( از آنندراج ). سال مه و تاریخ و نگاهداری حساب سال و ماه و روز و تقویم. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) حساب روز و ماه و سال سال مه.

فرهنگ معین

(زِ ) (اِمر. ) حساب سال و ماه و روز، تاریخ .

مترادف ها

lent (اسم)
روزه، صیام، ماه روزه

پیشنهاد کاربران

بپرس