مانوئل کاندیدو پینتو دی اُلیویرا ( به پرتغالی: Manoel Cândido Pinto de Oliveira ) ( زادهٔ ۱۱ دسامبر ۱۹۰۸ – درگذشتهٔ ۲ آوریل ۲۰۱۵ ) کارگردان صاحب سبک پرتغالی بود که از دهه پنجاه تا ۲۰۱۵ به فیلم سازی مشغول بود. نقاش و شهر ( ۱۹۵۶ ) ، نان ( ۱۹۵۹ ) ، وسوسه مسیح ( ۱۹۶۳ ) ، مادر باکره ( ۱۹۷۵ ) ، سفر به آغاز جهان ( ۱۹۹۷ ) و تصویر سخنگو ( ۲۰۰۳ ) از مشهورین فیلم های او به شمار می روند. [ ۱] او پس از سال ها کارگردانی، تنها در سه دهه اخیر شهرت جهانی پیدا کرده بود. او برای مدتی پیرترین کارگردان فعال جهان بود. الیویرا با وجود سن بالا همچنان در عرصه فیلم سازی فعالیت می کرد و به فیلم سازی ادامه می داد. [ ۲] آخرین فیلم کامل او در سال ۲۰۱۴ در هفتاد و یکمین جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد.
دوران فعالیت الیویرا از عصر فیلم های صامت تا فیلم های دیجیتالی ادامه یافت.
مانوئل دی اُلیویرا در سال ۱۹۰۸ در پورتو زاده شد. پدر او یک کارخانه دار مالک نخستین کارخانه لامپ سازی در پرتغال بود. الیویرا با بازی در اولین فیلم های ناطق پرتغالی، وارد دنیای سینما شد. او پس از آنکه از تحصیل در دانشگاه انصراف داد، نزد پدرش در کارخانه مشغول به کار شد. [ ۳] نخستین تجربه او در کارگردانی، ساخت یک فیلم مستند کوتاه با نام کار در رودخانه دورو ( ۱۹۳۱ ) بود. او تا پیش از آنکه اولین فیلم بلند خود را در سال ۱۹۴۲ با نام آنیکی بوبو کارگردانی کند در طول ده سال پنج مستند دیگر ساخت. ۲۱ سال دیگر طول کشید تا الیویرا فیلم سینمایی بعدیش را بسازد. این فیلم که در سال ۱۹۶۳ ساخته شد وسوسه مسیح نام داشت. او در فاصله این دو فیلم، فقط سه مستند ساخته بود. [ ۴]
او این روند فیلم سازی خود ( وقفه زمانی زیاد بین آثار بلند سینمایی ) را تا نیم قرن ادامه داد و سپس شیوهٔ خود را تغییر داد و تصمیم گرفت هر سال یک فیلم بلند بسازد. برخی دلیل کم کاری وی در دوره اولیه فعالیتش را فشارهای ناشی از دیکتاتوری سالازار در پرتغال و جریان مستمر فیلمسازی او در دوره دوم فعالیتش را متأثر از همکاری با پائولو برانکو می دانند. [ ۳] او از سال ۱۹۹۰ تاکنون تقریباً هر سال یک فیلم ساخته است. او تاکنون شش بار در بخش مسابقه جشنواره فیلم کن شرکت کرده که آخرین بار آن در سال ۲۰۱۰ با فیلم مورد عجیب آنجلیکا بود. در این شش بار حضور، او ۵ بار نامزد دریافت نخل طلا بوده و یک بار در سال ۱۹۹۹ برای فیلم «نامه» برنده جایزه ویژه هیئت داوران شده است. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدوران فعالیت الیویرا از عصر فیلم های صامت تا فیلم های دیجیتالی ادامه یافت.
مانوئل دی اُلیویرا در سال ۱۹۰۸ در پورتو زاده شد. پدر او یک کارخانه دار مالک نخستین کارخانه لامپ سازی در پرتغال بود. الیویرا با بازی در اولین فیلم های ناطق پرتغالی، وارد دنیای سینما شد. او پس از آنکه از تحصیل در دانشگاه انصراف داد، نزد پدرش در کارخانه مشغول به کار شد. [ ۳] نخستین تجربه او در کارگردانی، ساخت یک فیلم مستند کوتاه با نام کار در رودخانه دورو ( ۱۹۳۱ ) بود. او تا پیش از آنکه اولین فیلم بلند خود را در سال ۱۹۴۲ با نام آنیکی بوبو کارگردانی کند در طول ده سال پنج مستند دیگر ساخت. ۲۱ سال دیگر طول کشید تا الیویرا فیلم سینمایی بعدیش را بسازد. این فیلم که در سال ۱۹۶۳ ساخته شد وسوسه مسیح نام داشت. او در فاصله این دو فیلم، فقط سه مستند ساخته بود. [ ۴]
او این روند فیلم سازی خود ( وقفه زمانی زیاد بین آثار بلند سینمایی ) را تا نیم قرن ادامه داد و سپس شیوهٔ خود را تغییر داد و تصمیم گرفت هر سال یک فیلم بلند بسازد. برخی دلیل کم کاری وی در دوره اولیه فعالیتش را فشارهای ناشی از دیکتاتوری سالازار در پرتغال و جریان مستمر فیلمسازی او در دوره دوم فعالیتش را متأثر از همکاری با پائولو برانکو می دانند. [ ۳] او از سال ۱۹۹۰ تاکنون تقریباً هر سال یک فیلم ساخته است. او تاکنون شش بار در بخش مسابقه جشنواره فیلم کن شرکت کرده که آخرین بار آن در سال ۲۰۱۰ با فیلم مورد عجیب آنجلیکا بود. در این شش بار حضور، او ۵ بار نامزد دریافت نخل طلا بوده و یک بار در سال ۱۹۹۹ برای فیلم «نامه» برنده جایزه ویژه هیئت داوران شده است. [ ۵]
wiki: مانوئل دی الیویرا