مانه ادوآر. مانِه، اِدوآر (۱۸۳۲ـ۱۸۸۳)(Manet, Edouard)
تابلوی اعدام ماکسیمیلیان، اثر ادوآر مانه
نقاش فرانسوی. از هنرمندان پیشتاز قرن ۱۹ بود، و اغلب پدر نقاشی معاصر به شمار می رود. بر سنّت آکادمیک۱ شورید، و واقع گرایی۲ صریح و بی تکلّفی را پدید آورد که از نیروهای زایندۀ امپرسیونیسم۳ بود. درون مایه های آثارش اغلب معاصر بودند، همچون بار در فولی برژر۴ (۱۸۸۲؛ نگارخانۀ کورتو۵، لندن). مانه نزد یک نقاش تاریخ نگار، آموزشی کاملاً آکادمیک دید، و از گویا۶، ولاسکز۷، و کوربه۸ بسیار تأثیر پذیرفت. اگرچه هرگز آثارش را همراه امپرسیونیست ها به نمایش نگذاشت ـ در آثارش نوعی نظم، و ترکیب بندی کلاسیک۹ حاکم بود ـ بسیاری از امپرسیونیست ها از هنر پیشتاز او تأثیر گرفتند. مانه، خود از اوایل دهۀ ۱۸۷۰، از هنرمندانی همچون برت موریزو۱۰ تأثیر پذیرفت و آثارش خواه از حیث پرداخت، و خواه از نظر رنگ آزادانه تر شدند. نوشندۀ عرق افسنتین۱۱ (۱۸۵۹)، نخستین اثری که روانۀ سالن۱۲ کرد، و دیگر آثاری که متعاقب آن فرستاد، همگی رد شدند. با چیره دستی توانست درون مایه های استادان کهن را با قالبی جدید در دو نقاشی مشهورش با نام های ناهار در چمنزار۱۳ (۱۸۶۳؛ برگردان امروزی کنسرت روستایی۱۴ِ جورجونه۱۵) و الیمپیا۱۶ (۱۸۶۵؛ روزآمدِ ونوسِ ۱۷ تیسین۱۸)، هر دو در موزۀ دورسۀ۱۹ پاریس، عرضه کند؛ لیکن هر دو اثر سوء تعبیر شدند و برهنه نمایی های نامتعارف آن ها جنجال آفریدند. زولا۲۰، بودلر۲۱، و مالارمه۲۲ دربرابر طوفان عمومی، به دفاع از او برخاستند. ناهار در چمنزار در ۱۸۶۳ در نمایشگاه مردودان۲۳ به نمایش درآمد، و مظهر طغیان علیه تعصّبات خشک آکادمیک شد. مانه که خود طبیعتی طغیان گر داشت، شمع محفل هنرمندان جوانی شد که در نشست ها و گفتگوهای آنان در کافۀ گِربوا۲۴، امپرسیونیسم نطفه بست. در نمایشگاه انفرادی اش در ۱۸۶۷، از نمایش تابلوی اعدام ماکسیمیلیان۲۵ (که چهار نسخه از آن در بوستون، مانهایم۲۶، کپنهاگ، و بخش هایی از نسخۀ دوم در نگارخانۀ ملی لندن۲۷ وجود دارد) به دلایل سیاسی و نه زیباشناختی، جلوگیری کردند. پس از جنگ فرانسه و پروس۲۸، که در مقام افسری از گارد ملی خدمت کرد، با تأثیر از مونه۲۹ و برت موریزو، شاگرد و زن برادرش، به نقاشی در هوای آزاد رو آورد. در آرژانتوی۳۰ با مونه و رنوار۳۱ هنر آفرید (۱۸۷۴)، ولی از شرکت در نمایشگاه های امپرسیونیست ها خودداری کرد. رنگ هایش زنده تر شدند، ولی بیشتر به لحاظ وضوح و شفّافیت طراحی اولیه اش، به امپرسیونیسم گرایید تا به لحاظ رنگ گذاری بر تابلوها. کاباره و کاباره روها در آثار متأخر مانه (همچون آثار دگا) اغلب حضور دارند، ازجمله در تابلوهای آبجوی تگری۳۲ (۱۸۷۳)، زن پیشخدمت آبجوفروشی۳۳ (۱۸۷۸ـ۱۸۷۹)؛ و بار فولی برژر، شاهکار پرآوازه ای که پس از نخستین حملۀ بیماری مهلکش خلق کرد.
academicrealismImpressionismA Bar at the Folies-BergèreCourtauld Art GalleryGoyaVelázquezCourbetclassicalBerthe MorisotBuveur d’AbsintheSalonDéjeuner sur l’herbeConcert ChampêtreGiorgioneOlympiaVenusTitianMusée d’OrsayZolaBaudelaireMallarméSalon des RefusésCafé GuerboisExecution of MaximilianMannheimNational Gallery, LondonFranco-Prussian WarMonetArgenteuilRenoirLe Bon BockLa Servante de Bocks
تابلوی اعدام ماکسیمیلیان، اثر ادوآر مانه
نقاش فرانسوی. از هنرمندان پیشتاز قرن ۱۹ بود، و اغلب پدر نقاشی معاصر به شمار می رود. بر سنّت آکادمیک۱ شورید، و واقع گرایی۲ صریح و بی تکلّفی را پدید آورد که از نیروهای زایندۀ امپرسیونیسم۳ بود. درون مایه های آثارش اغلب معاصر بودند، همچون بار در فولی برژر۴ (۱۸۸۲؛ نگارخانۀ کورتو۵، لندن). مانه نزد یک نقاش تاریخ نگار، آموزشی کاملاً آکادمیک دید، و از گویا۶، ولاسکز۷، و کوربه۸ بسیار تأثیر پذیرفت. اگرچه هرگز آثارش را همراه امپرسیونیست ها به نمایش نگذاشت ـ در آثارش نوعی نظم، و ترکیب بندی کلاسیک۹ حاکم بود ـ بسیاری از امپرسیونیست ها از هنر پیشتاز او تأثیر گرفتند. مانه، خود از اوایل دهۀ ۱۸۷۰، از هنرمندانی همچون برت موریزو۱۰ تأثیر پذیرفت و آثارش خواه از حیث پرداخت، و خواه از نظر رنگ آزادانه تر شدند. نوشندۀ عرق افسنتین۱۱ (۱۸۵۹)، نخستین اثری که روانۀ سالن۱۲ کرد، و دیگر آثاری که متعاقب آن فرستاد، همگی رد شدند. با چیره دستی توانست درون مایه های استادان کهن را با قالبی جدید در دو نقاشی مشهورش با نام های ناهار در چمنزار۱۳ (۱۸۶۳؛ برگردان امروزی کنسرت روستایی۱۴ِ جورجونه۱۵) و الیمپیا۱۶ (۱۸۶۵؛ روزآمدِ ونوسِ ۱۷ تیسین۱۸)، هر دو در موزۀ دورسۀ۱۹ پاریس، عرضه کند؛ لیکن هر دو اثر سوء تعبیر شدند و برهنه نمایی های نامتعارف آن ها جنجال آفریدند. زولا۲۰، بودلر۲۱، و مالارمه۲۲ دربرابر طوفان عمومی، به دفاع از او برخاستند. ناهار در چمنزار در ۱۸۶۳ در نمایشگاه مردودان۲۳ به نمایش درآمد، و مظهر طغیان علیه تعصّبات خشک آکادمیک شد. مانه که خود طبیعتی طغیان گر داشت، شمع محفل هنرمندان جوانی شد که در نشست ها و گفتگوهای آنان در کافۀ گِربوا۲۴، امپرسیونیسم نطفه بست. در نمایشگاه انفرادی اش در ۱۸۶۷، از نمایش تابلوی اعدام ماکسیمیلیان۲۵ (که چهار نسخه از آن در بوستون، مانهایم۲۶، کپنهاگ، و بخش هایی از نسخۀ دوم در نگارخانۀ ملی لندن۲۷ وجود دارد) به دلایل سیاسی و نه زیباشناختی، جلوگیری کردند. پس از جنگ فرانسه و پروس۲۸، که در مقام افسری از گارد ملی خدمت کرد، با تأثیر از مونه۲۹ و برت موریزو، شاگرد و زن برادرش، به نقاشی در هوای آزاد رو آورد. در آرژانتوی۳۰ با مونه و رنوار۳۱ هنر آفرید (۱۸۷۴)، ولی از شرکت در نمایشگاه های امپرسیونیست ها خودداری کرد. رنگ هایش زنده تر شدند، ولی بیشتر به لحاظ وضوح و شفّافیت طراحی اولیه اش، به امپرسیونیسم گرایید تا به لحاظ رنگ گذاری بر تابلوها. کاباره و کاباره روها در آثار متأخر مانه (همچون آثار دگا) اغلب حضور دارند، ازجمله در تابلوهای آبجوی تگری۳۲ (۱۸۷۳)، زن پیشخدمت آبجوفروشی۳۳ (۱۸۷۸ـ۱۸۷۹)؛ و بار فولی برژر، شاهکار پرآوازه ای که پس از نخستین حملۀ بیماری مهلکش خلق کرد.
academicrealismImpressionismA Bar at the Folies-BergèreCourtauld Art GalleryGoyaVelázquezCourbetclassicalBerthe MorisotBuveur d’AbsintheSalonDéjeuner sur l’herbeConcert ChampêtreGiorgioneOlympiaVenusTitianMusée d’OrsayZolaBaudelaireMallarméSalon des RefusésCafé GuerboisExecution of MaximilianMannheimNational Gallery, LondonFranco-Prussian WarMonetArgenteuilRenoirLe Bon BockLa Servante de Bocks
wikijoo: مانه،_ادوآر_(۱۸۳۲ـ۱۸۸۳)