مانشوک مامتووا ( قزاقی: Мәншүк Жиенғалиқызы Мәметова؛ ۲۳ اکتبر ۱۹۲۲ – ۱۵ اکتبر ۱۹۴۳ ) مسلسل چی تیپ ۱۰۰ لشکر ۲۱ تفنگداران گارد از سپاه ۳ هجومی در جبهه کالینین در جنگ جهانی دوم بود. او نخستین زن قزاق بود که نشان قهرمان اتحاد شوروی را پس از مرگش در ۱ مارس ۱۹۴۴ به دست آورد. [ ۱] [ ۲]
مامتووا در ناحیه اورال که امروز قزاقستان نامیده می شود به دنیا آمد و والدینش او را به یکی از آشنایانشان که فرزندی نداشت سپردند. مامتووا در آلماتی بزرگ شد و پدرخوانده اش که او را تشویق به تحصیل پزشکی نموده بود قربانی پاکسازی بزرگ گشت. پس از پایان مدرسه مامتووا همراه با کار به عنوان منشی به تحصیل پرستاری پرداخت و برای آموزش بیشتر در دانشگاه ملی پزشکی قزاقستان پذیرفته شد. با آغاز تهاجم آلمان نازی به شوروی مامتووا تقاضای پیوستن به ارتش سرخ را نمود اما از ورود او امتناع شد، پس او به ادامه تحصیلات پزشکی پرداخت و کار با اسلحه را نیز فراگرفت. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
پس از تلاش های بسیار مامتووا نهایتاً در سپتامبر ۱۹۴۲ در ارتش سرخ به عنوان کارمند سرفرماندهی پذیرفته شد و سپس علی رغم درخواستش برای پیوستن به واحدهای رزمی او را را برای پرستاری به بیمارستان میدانی فرستادند. در آنجا او علاوه بر پرستاری کار با مسلسل ماکسیم را نیز فرا گرفت. پس از آنکه فرمانده یگان از مامتووا آزمون تیراندازی گرفت و او را تأیید کرد به تیپ ۱۰۰ تفنگداران که به تیپ ۱۰۰ تفنگداران قزاق معروف بود ( چون ۸۶ درصد اعضا تیپ قزاق بودند ) منتقل شد. مامتووا عاشق یک مسلسل چی دیگر به نام نورکین خوساینف شد اما هیچوقت این مسئله را با او در میان نگذاشت و تنها با دوستان نزدیک خود در این باره صحبت کرده بود. هر دو این ها در ۱۵ اکتبر ۱۹۴۳ در نفل کشته شدند. مامتووا در طول جنگ هیچگاه از سلاح خود جدا نگشت و احترام هم خدمتی های خود را کسب نمود. [ ۳] [ ۵] [ ۶]
در نفل درگیری شدیدی میان آلمانی ها و ارتش سرخ درگرفت. در ۱۵ اکتبر ۱۹۴۳ مامتووا همراه با بقیه یگانش از تپه ای با اهمیت عقب نشینی نکرد و به جنگیدن ادامه داد. [ ۳] نیروهای آلمانی موقعیت او را مورد هدف قرار دادند اما مامتووا علی رغم آسیب هایی که دیده بود هنوز به جنگیدن ادامه می داد. با وجود آنکه دیگر سربازان از مامتووا می خواستند عقب نشینی کند او می گفت که عقب نشینی او باعث پیشروی بیشتر آلمانی ها و مرگ سربازان دیگر می شود. در نهایت مامتووا در اثر شدت جراحت خود جان سپرد. تخمین زده می شود که آن روز او نزدیک به ۷۰ سرباز آلمانی را کشته باشد. جسد مامتووا پس از بازپس گیری نفل توسط سربازان ارتش سرخ کشف شد و در همان جا یادواره ای برای شجاعت و دلاوری او ساخته شد. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمامتووا در ناحیه اورال که امروز قزاقستان نامیده می شود به دنیا آمد و والدینش او را به یکی از آشنایانشان که فرزندی نداشت سپردند. مامتووا در آلماتی بزرگ شد و پدرخوانده اش که او را تشویق به تحصیل پزشکی نموده بود قربانی پاکسازی بزرگ گشت. پس از پایان مدرسه مامتووا همراه با کار به عنوان منشی به تحصیل پرستاری پرداخت و برای آموزش بیشتر در دانشگاه ملی پزشکی قزاقستان پذیرفته شد. با آغاز تهاجم آلمان نازی به شوروی مامتووا تقاضای پیوستن به ارتش سرخ را نمود اما از ورود او امتناع شد، پس او به ادامه تحصیلات پزشکی پرداخت و کار با اسلحه را نیز فراگرفت. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
پس از تلاش های بسیار مامتووا نهایتاً در سپتامبر ۱۹۴۲ در ارتش سرخ به عنوان کارمند سرفرماندهی پذیرفته شد و سپس علی رغم درخواستش برای پیوستن به واحدهای رزمی او را را برای پرستاری به بیمارستان میدانی فرستادند. در آنجا او علاوه بر پرستاری کار با مسلسل ماکسیم را نیز فرا گرفت. پس از آنکه فرمانده یگان از مامتووا آزمون تیراندازی گرفت و او را تأیید کرد به تیپ ۱۰۰ تفنگداران که به تیپ ۱۰۰ تفنگداران قزاق معروف بود ( چون ۸۶ درصد اعضا تیپ قزاق بودند ) منتقل شد. مامتووا عاشق یک مسلسل چی دیگر به نام نورکین خوساینف شد اما هیچوقت این مسئله را با او در میان نگذاشت و تنها با دوستان نزدیک خود در این باره صحبت کرده بود. هر دو این ها در ۱۵ اکتبر ۱۹۴۳ در نفل کشته شدند. مامتووا در طول جنگ هیچگاه از سلاح خود جدا نگشت و احترام هم خدمتی های خود را کسب نمود. [ ۳] [ ۵] [ ۶]
در نفل درگیری شدیدی میان آلمانی ها و ارتش سرخ درگرفت. در ۱۵ اکتبر ۱۹۴۳ مامتووا همراه با بقیه یگانش از تپه ای با اهمیت عقب نشینی نکرد و به جنگیدن ادامه داد. [ ۳] نیروهای آلمانی موقعیت او را مورد هدف قرار دادند اما مامتووا علی رغم آسیب هایی که دیده بود هنوز به جنگیدن ادامه می داد. با وجود آنکه دیگر سربازان از مامتووا می خواستند عقب نشینی کند او می گفت که عقب نشینی او باعث پیشروی بیشتر آلمانی ها و مرگ سربازان دیگر می شود. در نهایت مامتووا در اثر شدت جراحت خود جان سپرد. تخمین زده می شود که آن روز او نزدیک به ۷۰ سرباز آلمانی را کشته باشد. جسد مامتووا پس از بازپس گیری نفل توسط سربازان ارتش سرخ کشف شد و در همان جا یادواره ای برای شجاعت و دلاوری او ساخته شد. [ ۲] [ ۳] [ ۴]
wiki: مانشوک مامتووا