ماندانا مقدم هنرمند هنرهای تجسمی ایرانی سوئدی است که اثر چیدمان او در پنجاه و یکمین دوسالانه ونیز به نمایش گذاشته شد. او پس از انقلاب ۱۳۵۷ در کشور سوئد پناهنده شد و هم اکنون در شهر یوتبری زندگی می کند. ازجمله تم های آثار او ازخودبیگانگی، معاشرت و جنسیت هستند. هدف آثار او ایجاد ارتباط میان فرهنگ ها، القای گفتگوی بین فرهنگی و یادآوری جنبه های متناقض زندگی ایرانیان است.
... [مشاهده متن کامل]
ماندانا مقدم متولد سال ۱۳۴۱ خورشیدی در تهران است. در سن ۱۷ سالگی، پس از به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی، پدر او به دلیل خدمت در ارتش شاهنشاهی اعدام شد. او در دوران جنگ ایران و عراق از ایران مهاجرت کرد.
مواجه او با ناآرامی ها، خشونت و بی ثباتی انقلاب ۱۳۵۷ ایران تأثیر به سزایی بر آثار هنری و هویت اجتماعی او گذاشته است. آثار او، مخصوصاً بهشت سارا ( ۲۰۰۹ ) ، نشان می دهد که او هویت خود را در خاطره کشورش و مردم آن و نیز در یگانگی و آشتی جهانی می یابد.
مجموعه چل گیس براساس داستانی ایرانی است و با مو به عنوان نماد تجربه زنی در فرهنگ ایرانی امروزی، کار می کند. این مجموعه شامل پنج بخش است. استفاده از موی طبیعی در این اثر برای ارتباط برقرار کردن با مخاطبانش قابل توجه است. او مو را به طور نگشودنی به جنسیت و باورهای اجتماعی راجع به زیبایی، نسبت می دهد. براساس ایده آل های ایران باستان، موی زیبا باید بلند، پرپشت و مشکی پررنگ باشد. او روی این ایده آل کار می کند که بسیاری از زانان باید با آن زندگی کنند. حتی در فرهنگ ایرانی امروزی نیز زنان مجبورند موی خود را در اماکن عمومی بپوشانند و آن را برای همسران خود زیبا نگه دارند. اثر چل گیس او دیدگاه های سنتی به مو و رابطه زنان با موی خود را به چالش می کشد. در این اثر مو به عنوان نمادی از بدبختی زنان، ایده آل های تحمیلی و سال ها مورد ستم قرار گرفتن به تصویر کشیده می شود و حتی کوتاه کردن آن نماد آزادی به شمار می آید.
مقدم در آثار خود به دنبال آشتی، تجدید حیات و امید است. هدف این اثر هنری نیز به انجام رساندن این امر در مقیاسی جهانی است. ماندانا مقدم با ساخت دو چاه، یکی در مرکز شهر یوتبری و دیگری در باغ خانه هنرمندان در تهران، با استفاده از یک خط تلفنی باز این دو چاه را با هم مرتبط می کرد به گونه ای که هر رهگذر در هر ساعت از شبانه روز با حرف زدن در یکی از این دو چاه می توانست صدای خود را به دیگر سوی جهان برساند و نیز می توانست با انسانی دیگر در سوی جهان گفتگو کند. مسئولان جمهوری اسلامی ایران از اجرای این طرح جلوگیری کردند. این اثر نخستین با در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۸ میلادی در شهر یوتبری به نمایش گذاشته شد و قرار است در دیگر شهرهای جهان نیز به نمایش گذاشته شود. این اثر انعکاسی از صحنه تبادل اجتماعی سنتی در مقیاسی جهانی را با ساخت دو چاه متصل به یکدیگر در دوکشور مختلف، به نمایش می گذارد و نشان می دهد که چقدر ساده می توان انسان ها با وجود اختلافات مذهبی، سیاسی و فرهنگی، به یکدیگر نزدیک کرد.
... [مشاهده متن کامل]
ماندانا مقدم متولد سال ۱۳۴۱ خورشیدی در تهران است. در سن ۱۷ سالگی، پس از به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی، پدر او به دلیل خدمت در ارتش شاهنشاهی اعدام شد. او در دوران جنگ ایران و عراق از ایران مهاجرت کرد.
مواجه او با ناآرامی ها، خشونت و بی ثباتی انقلاب ۱۳۵۷ ایران تأثیر به سزایی بر آثار هنری و هویت اجتماعی او گذاشته است. آثار او، مخصوصاً بهشت سارا ( ۲۰۰۹ ) ، نشان می دهد که او هویت خود را در خاطره کشورش و مردم آن و نیز در یگانگی و آشتی جهانی می یابد.
مجموعه چل گیس براساس داستانی ایرانی است و با مو به عنوان نماد تجربه زنی در فرهنگ ایرانی امروزی، کار می کند. این مجموعه شامل پنج بخش است. استفاده از موی طبیعی در این اثر برای ارتباط برقرار کردن با مخاطبانش قابل توجه است. او مو را به طور نگشودنی به جنسیت و باورهای اجتماعی راجع به زیبایی، نسبت می دهد. براساس ایده آل های ایران باستان، موی زیبا باید بلند، پرپشت و مشکی پررنگ باشد. او روی این ایده آل کار می کند که بسیاری از زانان باید با آن زندگی کنند. حتی در فرهنگ ایرانی امروزی نیز زنان مجبورند موی خود را در اماکن عمومی بپوشانند و آن را برای همسران خود زیبا نگه دارند. اثر چل گیس او دیدگاه های سنتی به مو و رابطه زنان با موی خود را به چالش می کشد. در این اثر مو به عنوان نمادی از بدبختی زنان، ایده آل های تحمیلی و سال ها مورد ستم قرار گرفتن به تصویر کشیده می شود و حتی کوتاه کردن آن نماد آزادی به شمار می آید.
مقدم در آثار خود به دنبال آشتی، تجدید حیات و امید است. هدف این اثر هنری نیز به انجام رساندن این امر در مقیاسی جهانی است. ماندانا مقدم با ساخت دو چاه، یکی در مرکز شهر یوتبری و دیگری در باغ خانه هنرمندان در تهران، با استفاده از یک خط تلفنی باز این دو چاه را با هم مرتبط می کرد به گونه ای که هر رهگذر در هر ساعت از شبانه روز با حرف زدن در یکی از این دو چاه می توانست صدای خود را به دیگر سوی جهان برساند و نیز می توانست با انسانی دیگر در سوی جهان گفتگو کند. مسئولان جمهوری اسلامی ایران از اجرای این طرح جلوگیری کردند. این اثر نخستین با در ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۸ میلادی در شهر یوتبری به نمایش گذاشته شد و قرار است در دیگر شهرهای جهان نیز به نمایش گذاشته شود. این اثر انعکاسی از صحنه تبادل اجتماعی سنتی در مقیاسی جهانی را با ساخت دو چاه متصل به یکدیگر در دوکشور مختلف، به نمایش می گذارد و نشان می دهد که چقدر ساده می توان انسان ها با وجود اختلافات مذهبی، سیاسی و فرهنگی، به یکدیگر نزدیک کرد.
