مانتو

نخستین اسناد از پوشیدن مانتو، به حدود قرن هفده تا هجدهم میلادی اشاره دارند. اینکه نخستین استفاده از مانتو توسط زنان یا مردان بوده، مشخص نیست اما نخستین استفاده توسط زنان، شامل پوشاکی بسیار بسته و گشاد بوده است. همچنین در منابعی اشاره شده است که مانتوها در بعضی از جلسات دادگاه ها پوشیده می شدند. با این حال بیشتر منابع، تفکیکی را میان مانتوهای اشراف که بسیار نایاب بودند با مانتوهای معمول قائل شدند.
مانتوها در اوایل، به طور معمول، توسط کارگران ( احتمالاً زن ) که در مشاغل پایین دست و مراقبتی که امکان کثیف شدن لباس در آن بالا بود، پوشیده می شدند. اما به شکل محدود توسط گروهی از اشراف اروپایی که مد متفاوتی داشتند، پوشیده می شد و آثار هنری نیز این موارد را به تصویر کشیده اند.
به شکل محدود، مانتو به نژادپرستی غربی نیز اشاره داشته است و منابع اروپایی اشاراتی به پوشاندن مانتو بر تن خدمتکاران خارجی داشته اند. گاه این تعیین پوشاک که توسط بالادستان غربی انجام می شد، حالتی نژادپرستانه و برای یادآوری جایگاه پایین کارگران خارجی داشت.
با وجود پایان دوران مانتو در زادگاهش، این پوشاک بعداً توسط سیاستمداران فرانسوی به چند کشور دیگر پیشنهاد شد. پس از انقلاب ایران، نوعی مناسب با فرهنگ انقلابی توسط رابط های سیاسی فرانسوی به ایرانیان پیشنهاد شد که با تغییراتی جزئی مورد پذیرش این کشور قرار گرفت.