مانترا

واژه "مان" یا "من" با درونمایه ( مفهومِ ) اندیشه و منش، واژه ای ست کهن و بکار رفته در اوستا، این واژه کم کم و در زبان پهلوی به چم انسان که دارای منش و اندیشه است هم بکار رفته، چون تنها انسان است که دارای توانِ اندیشمندی ست. [برای نمونه: بهمن = اندیشه و انسان بهتر، شادمان = اندیشه و انسان شاد]
" تَرا" نیز که بیشتر در جایگاه پیشوند به کار رفته و می رود ( ترابری، ترامون و. . ) به چم از جایی به جای دیگر است که درونمایه رهایی و آزادی را در خود داراست.
و این آزادی و رهایی یعنی بی مرزی، بی حدی، بی قید و شرطی، بی چون و چرایی که ویژه خداوند بیکران و مطلق است.