[ویکی نور] شیخ عبدالله مامقانی فرزند آیت الله شیخ محمد حسن در تاریخ پانزدهم ربیع الاول 1290ق در شهر علم و فقاهت، نجف اشرف و در خانواده ای از سلسله جلیله روحانیت پا به عرصه وجود نهاد. به خاطر انتسابش به خانواده مامقانی به «مامقانی» منتسب شد. مامقان، بخش کوچکی از توابع شهر تبریز و در هشت فرسخی آن قرار دارد.
آیت الله شیخ محمد حسن مامقانی، از مراجع بزرگ تقلید در عصر خویش بود و مقلدان بسیاری -خصوصاً بعد از وفات آیت الله سید محمد حسن شیرازی در سال 1312ق، در ترکیه، قفقاز و ایران به ویژه در نواحی آذربایجان و تهران داشت.
تحصیلات عبدالله مامقانی در پنج سالگی همراه با یادگیری خواندن و نوشتن و یادگیری قرآن کریم آغاز شد. انس با قرآن کریم و سرپرستی پدر و مادری عالم و مهربان، شوق یادگیری علوم اسلامی را در او بیش از پیش زنده کرد. پدر عالمش چون به استعداد ذاتی و شوق فراوان او در فهم و دانستن واقعیت ها پی برد، سرپرستی علمی او را خود به عهده گرفت و قسمت زیادی از علوم مقدماتی حوزه را مثل: ادبیات، منطق و حساب را به او تعلیم داد. او علاوه بر پدرش، نزد عالمان و فقیهان نجف اشرف مراحل سطح را در مدت کوتاهی با موفقیت کامل به پایان برد.پشتکار فراوان، دقت در فهم مطالب و استمرار و تکرار معلومات، از ویژگی های تحصیلی شیخ عبدالله مامقانی است. چه این که در یادگیری علم و معرفت، هیچ تعطیلی جز روز عاشورا نمی شناخت به طوری که گاه بعضی از استادانش نگران سلامتی جسمی و روحی او می شدند. شیخ عبدالله مامقانی، 18ساله بود که درس خارج اصول و فقه را نزد پدرش که از استادان درس خارج فقه و اصول در نجف بود آغاز کرد تا این که بعد از سال ها تحصیل و پژوهش در علوم مختلف اسلامی، به درجه عالی اجتبهاد رسید و از ناحیه پدرش که در اعطای اجازه نامه روایت و اجتهاد به شاگردان خود سخت گیر بود به دریافت اجازه نامه اجتهاد مفتخر شد. تصویر اجازه مذکور در کتاب مخزن المعانی موجود است که در آن، شیخ عبدالله مورد تمجید قرار گرفته است.
وی علاوه بر پدر بزرگوارش به عالمان و فقیهان زیر اشاره کرده است:
شیخ هاشم فرزند زین العابدین تبریزی ارونقی، شیخ غلام حسین دربندی ترکی، و شیخ حسن خراسانی معروف به میرزا
آیت الله شیخ محمد حسن مامقانی، از مراجع بزرگ تقلید در عصر خویش بود و مقلدان بسیاری -خصوصاً بعد از وفات آیت الله سید محمد حسن شیرازی در سال 1312ق، در ترکیه، قفقاز و ایران به ویژه در نواحی آذربایجان و تهران داشت.
تحصیلات عبدالله مامقانی در پنج سالگی همراه با یادگیری خواندن و نوشتن و یادگیری قرآن کریم آغاز شد. انس با قرآن کریم و سرپرستی پدر و مادری عالم و مهربان، شوق یادگیری علوم اسلامی را در او بیش از پیش زنده کرد. پدر عالمش چون به استعداد ذاتی و شوق فراوان او در فهم و دانستن واقعیت ها پی برد، سرپرستی علمی او را خود به عهده گرفت و قسمت زیادی از علوم مقدماتی حوزه را مثل: ادبیات، منطق و حساب را به او تعلیم داد. او علاوه بر پدرش، نزد عالمان و فقیهان نجف اشرف مراحل سطح را در مدت کوتاهی با موفقیت کامل به پایان برد.پشتکار فراوان، دقت در فهم مطالب و استمرار و تکرار معلومات، از ویژگی های تحصیلی شیخ عبدالله مامقانی است. چه این که در یادگیری علم و معرفت، هیچ تعطیلی جز روز عاشورا نمی شناخت به طوری که گاه بعضی از استادانش نگران سلامتی جسمی و روحی او می شدند. شیخ عبدالله مامقانی، 18ساله بود که درس خارج اصول و فقه را نزد پدرش که از استادان درس خارج فقه و اصول در نجف بود آغاز کرد تا این که بعد از سال ها تحصیل و پژوهش در علوم مختلف اسلامی، به درجه عالی اجتبهاد رسید و از ناحیه پدرش که در اعطای اجازه نامه روایت و اجتهاد به شاگردان خود سخت گیر بود به دریافت اجازه نامه اجتهاد مفتخر شد. تصویر اجازه مذکور در کتاب مخزن المعانی موجود است که در آن، شیخ عبدالله مورد تمجید قرار گرفته است.
وی علاوه بر پدر بزرگوارش به عالمان و فقیهان زیر اشاره کرده است:
شیخ هاشم فرزند زین العابدین تبریزی ارونقی، شیخ غلام حسین دربندی ترکی، و شیخ حسن خراسانی معروف به میرزا
wikinoor: مامقانی،_عبدالله