مالِر، گوسْتاو (۱۸۶۰ـ۱۹۱۱)(Mahler, Gustav)
مالِر، گوسْتاو
آهنگ ساز و رهبر ارکستر اتریشی. سمفونی های حماسی او بیانگر نوعی رُمانتیسم دلخسته از جهان اند که از تصاویری تخیلی با استفاده از موسیقی محلی و تصویرپردازی شبانی (پاستورال) ساخته شده اند. نُه سمفونی بزرگ ساخت، که بسیاری از آن ها بخش های آوازی نیز دارند، ازجمله سمفونی شمارۀ ۲، رستاخیز۱ (۱۸۸۴ـ۱۸۸۶). این اثر را در ۱۸۹۳ـ۱۸۹۶ بازنگری کرد، اما سمفونی دهم را ناتمام گذاشت. همچنین لیدهای ارکستری فراوانی ساخته است، مانند ترانۀ زمین۲ (۱۹۰۹) و ترانه های مرگ کودکان۳ (۱۹۰۱ـ۱۹۰۴). آداجِتّو۴ یا موومان آهستۀ سمفونی شمارۀ ۵ ۵، موسیقی کامل و مناسبی برای فیلم مرگ در ونیز۶ اثر لوکینو ویسکونتی۷ (۱۹۷۱) شد. مالر در بوهم (جمهوری چک امروزی) به دنیا آمد، و در ۱۸۷۵ خانواده اش، او را به کنسرواتوار وین۸ فرستادند. در ۱۸۸۵ رهبر ارکستر اپرای پراگ۹ شد و به اجرای اپراهای موتسارت و واگنر۱۰ پرداخت، که بعدها اساس رپرتوآر او را تشکیل دادند؛ رهبری وی از همان هنگام به سبب دقت در گروه بندی و فردیت و انعطاف پذیری سرعت ها شاخص بود. در لایپزیگ۱۱ (۱۸۸۶-۱۸۸۸) رهبر جانشین نیکیش۱۲ بود؛ طرح های وبر۱۳ برای سه پینتو۱۴ را تکمیل کرد و نخستین بار در ۱۸۸۸ به اجرا درآورد. مالر در ۱۸۹۱ـ۱۸۹۷ رهبر اصلی ارکستر اپرای هامبورگ۱۵ بود؛ و در آن جا با بخشیدن استانداردهای بالای نمایشی و نیز موسیقایی به اجرا، شهرت خود را گسترش داد، و در ۱۸۹۲ گروه را به لندن برد تا اپراهای حلقۀ نیبلونگ۱۶ واگنر را برای نخستین بار در کاوِنت گاردن۱۷ اجرا کند. در دسامبر ۱۸۹۵ و در نخستین اجرایش در برلین، سمفونی رستاخیز خود را رهبری کرد و برای اولین بار در مقام آهنگ ساز به موفقیت دست یافت. در ۱۸۹۷ سرسپردگی موقت مالر به کلیسای کاتولیک موجب استخدام او با سِمَت مدیر در اپرای درباری وین۱۸ شد. طی دَه سال بعدی، به تشکیل گروهی شگفت انگیز از خوانندگان بازیگر همت گماشت. در ۱۸۹۸ در مقام رهبر ارکستر فیلارمونیک وین جانشین هانس ریشتر۱۹ شد، اما بیشتر به سبب شیوه های مستبدانه اش در ۱۹۰۱ این مقام را رها کرد. در میان سمفونی های سه گانۀ کاملاً سازی او (شماره های ۵، ۶، و ۷)، دو سمفونی ۵ و ۷ عبور از تردید و تاریکی به سوی نتیجه ای خوش بینانه را القا می کنند؛ شمارۀ ۶ به شیوه ای کلاسیک قسمت بندی شده و با سه انفجار چکشی عظیم پایان می گیرد، که آخرین آن ها آفریننده را از پای می اندازد. سمفونی کُرال حجیم هشتم، که به سمفونی هزار۲۰ معروف است، با شعری از گوته۲۱ پایان می گیرد که در آن رنج انسان به صورت ستایشی جهانی درآمده است. مالر در ۱۹۰۲ با آلما شیندلِر۲۲ ازدواج کرد، و از طریق معلم او، اَلکساندر تسِملینسکی۲۳، با آرنولد شونبرگ۲۴ آهنگ ساز آشنا شد. دوستی آنان در پولی فونی پیچیده و کروماتیسم اغراق آمیز آثار بعدی مالر بازتاب یافت. 'ترانه های مرگ کودکان' در ۱۹۰۴ نخستین اثر از چندین اثر اوست که در آن موسیقی آوازی عاطفی شدید با همراهی های احساس برانگیز سازهای بادی چوبی درهم آمیخته است. این سبک در 'ترانۀ زمین' به اوج خود رسید، که ساخت آن در سال مرگِ دختر چهارسالۀ مالِر، ماریا، آغاز شد. مالر در اول ژانویۀ ۱۹۰۸ فعالیت حرفه ای خود را در مقام رهبر اصلی ارکستر اپرای متروپولیتن۲۵ نیویورک آغاز کرد؛ دوام و بقای او در این سمت نیز به سبب اختلاف های هنری و شخصی با انجمن فیلارمونیک نیویورک۲۶ کوتاه بود. در ۱۹۱۰ نخستین اجرای سمفونی هشتم خود را پیروزمندانه در مونیخ برگزار کرد و سال بعد برای آخرین بار به اروپا بازگشت، در حالی که گرفتار بیماری کشندۀ عفونت خونی بود. سال ها طول کشید تا موسیقی مالر پذیرش همگانی یابد، اما او را اکنون از بنیادگذاران موسیقی قرن بیستم می دانند.
مالِر، گوسْتاو
آهنگ ساز و رهبر ارکستر اتریشی. سمفونی های حماسی او بیانگر نوعی رُمانتیسم دلخسته از جهان اند که از تصاویری تخیلی با استفاده از موسیقی محلی و تصویرپردازی شبانی (پاستورال) ساخته شده اند. نُه سمفونی بزرگ ساخت، که بسیاری از آن ها بخش های آوازی نیز دارند، ازجمله سمفونی شمارۀ ۲، رستاخیز۱ (۱۸۸۴ـ۱۸۸۶). این اثر را در ۱۸۹۳ـ۱۸۹۶ بازنگری کرد، اما سمفونی دهم را ناتمام گذاشت. همچنین لیدهای ارکستری فراوانی ساخته است، مانند ترانۀ زمین۲ (۱۹۰۹) و ترانه های مرگ کودکان۳ (۱۹۰۱ـ۱۹۰۴). آداجِتّو۴ یا موومان آهستۀ سمفونی شمارۀ ۵ ۵، موسیقی کامل و مناسبی برای فیلم مرگ در ونیز۶ اثر لوکینو ویسکونتی۷ (۱۹۷۱) شد. مالر در بوهم (جمهوری چک امروزی) به دنیا آمد، و در ۱۸۷۵ خانواده اش، او را به کنسرواتوار وین۸ فرستادند. در ۱۸۸۵ رهبر ارکستر اپرای پراگ۹ شد و به اجرای اپراهای موتسارت و واگنر۱۰ پرداخت، که بعدها اساس رپرتوآر او را تشکیل دادند؛ رهبری وی از همان هنگام به سبب دقت در گروه بندی و فردیت و انعطاف پذیری سرعت ها شاخص بود. در لایپزیگ۱۱ (۱۸۸۶-۱۸۸۸) رهبر جانشین نیکیش۱۲ بود؛ طرح های وبر۱۳ برای سه پینتو۱۴ را تکمیل کرد و نخستین بار در ۱۸۸۸ به اجرا درآورد. مالر در ۱۸۹۱ـ۱۸۹۷ رهبر اصلی ارکستر اپرای هامبورگ۱۵ بود؛ و در آن جا با بخشیدن استانداردهای بالای نمایشی و نیز موسیقایی به اجرا، شهرت خود را گسترش داد، و در ۱۸۹۲ گروه را به لندن برد تا اپراهای حلقۀ نیبلونگ۱۶ واگنر را برای نخستین بار در کاوِنت گاردن۱۷ اجرا کند. در دسامبر ۱۸۹۵ و در نخستین اجرایش در برلین، سمفونی رستاخیز خود را رهبری کرد و برای اولین بار در مقام آهنگ ساز به موفقیت دست یافت. در ۱۸۹۷ سرسپردگی موقت مالر به کلیسای کاتولیک موجب استخدام او با سِمَت مدیر در اپرای درباری وین۱۸ شد. طی دَه سال بعدی، به تشکیل گروهی شگفت انگیز از خوانندگان بازیگر همت گماشت. در ۱۸۹۸ در مقام رهبر ارکستر فیلارمونیک وین جانشین هانس ریشتر۱۹ شد، اما بیشتر به سبب شیوه های مستبدانه اش در ۱۹۰۱ این مقام را رها کرد. در میان سمفونی های سه گانۀ کاملاً سازی او (شماره های ۵، ۶، و ۷)، دو سمفونی ۵ و ۷ عبور از تردید و تاریکی به سوی نتیجه ای خوش بینانه را القا می کنند؛ شمارۀ ۶ به شیوه ای کلاسیک قسمت بندی شده و با سه انفجار چکشی عظیم پایان می گیرد، که آخرین آن ها آفریننده را از پای می اندازد. سمفونی کُرال حجیم هشتم، که به سمفونی هزار۲۰ معروف است، با شعری از گوته۲۱ پایان می گیرد که در آن رنج انسان به صورت ستایشی جهانی درآمده است. مالر در ۱۹۰۲ با آلما شیندلِر۲۲ ازدواج کرد، و از طریق معلم او، اَلکساندر تسِملینسکی۲۳، با آرنولد شونبرگ۲۴ آهنگ ساز آشنا شد. دوستی آنان در پولی فونی پیچیده و کروماتیسم اغراق آمیز آثار بعدی مالر بازتاب یافت. 'ترانه های مرگ کودکان' در ۱۹۰۴ نخستین اثر از چندین اثر اوست که در آن موسیقی آوازی عاطفی شدید با همراهی های احساس برانگیز سازهای بادی چوبی درهم آمیخته است. این سبک در 'ترانۀ زمین' به اوج خود رسید، که ساخت آن در سال مرگِ دختر چهارسالۀ مالِر، ماریا، آغاز شد. مالر در اول ژانویۀ ۱۹۰۸ فعالیت حرفه ای خود را در مقام رهبر اصلی ارکستر اپرای متروپولیتن۲۵ نیویورک آغاز کرد؛ دوام و بقای او در این سمت نیز به سبب اختلاف های هنری و شخصی با انجمن فیلارمونیک نیویورک۲۶ کوتاه بود. در ۱۹۱۰ نخستین اجرای سمفونی هشتم خود را پیروزمندانه در مونیخ برگزار کرد و سال بعد برای آخرین بار به اروپا بازگشت، در حالی که گرفتار بیماری کشندۀ عفونت خونی بود. سال ها طول کشید تا موسیقی مالر پذیرش همگانی یابد، اما او را اکنون از بنیادگذاران موسیقی قرن بیستم می دانند.
wikijoo: مالر،_گوستاو_(۱۸۶۰ـ۱۹۱۱)